“Չեմ կարծում, որ մոռացված լինեն 1915 թ. ապրիլ 11,12 և 13-ի այն օրերը, երբ Կ. Պոլիս և Հայաստանի մյուս գավառներում, նախապես ծրագրված դիվային մի մտածությունով, թուրք կառավարությունը, հայ ազգի բնաջնջմանը իբր ազատարար, խմբովին ձերբակալեց հարյուրավոր հայ մտավորականների, տանջեց նրանց բանտից բանտ և աքսորների ճանապարհներին, հետո գազանորեն մորթոտել տվավ և անհայտության մատնեց նրանց գերեզմաններն անգամ:

Ովքեր ասես, որ չկային այդ նահատակների մեջ: Հայ բանաստեղծ ու լրագրող, բժիշկ ու փաստաբան, հայ ուսուցիչ, եպիսկոպոս, վարդապետ ու քահանա… ամենքին, ամենքին տարան. ոչինչ չէ խնայեցին. հայ միտքն ուզեցին մի հարվածով մեռցնել ու ոչնչացնել, ուզեցին ջնջել հայ գիրքը, հայ երգն ու հայ աղոթքը…

Գաղափար կազմելու համար կորուստի ահավորության մասին, բավական է հիշատակել, որ սպանեցին ու մորթոտեցին մոտ 760 մտավորականներ:

Յոթը հարյուր և վաթսուն կյանքեր, որոնք այնքան ոգևորությամբ մշակում էին հայ միտքը և որոնց ջնջելով` իրավամբ մտածում էին, թե հայ ազգը պիտի կորցնի իր ամենալավ մասը- իր սիրտը, իր կուլտուրան:

Յոթը հարյուր և վաթսուն նահատակներ, որոնք ընկան մեր ազատության արյունալից ուղիների վրա` պատվանդան դառնալով մեր այժմյան փոքրիկ, վտիտ անկախության համար, որ պիտի մեծանա, անշուշտ, և իր լավ օրերի մեջ հիացումով հիշե պիտի իր 760 լավագույն մտավոր ուժերին:

Մեր պատմությամ մեջ մենք չենք ունեցել նման նահատակներ` այդպես խմբովին սրի զոհ գնացած և վայրագորեն ոչնչացրած 1915, ապրիլ 11,12 և 13 թվեր` մեր անցյալի արյունոտ էջերը չունեն արձանագրած իրենց վրա: Յոթը հարյուր վաթսուն լուսավոր մտքեր միահամուռ ժողոված ու անապատների մեջ մորթոտած` լենկթեմուրյան շրջանումն անգամ տեղի չի ունեցել:

Մենք այդ աննախընթաց սոսկումի օրերը ապրեցինք և նրա կսկիծը դեռ մեր սրտերումն ունենք դառնորեն: Լայնատարած նախճիրների մեջ` խորունկ վշտով է, որ մտաբերում ենք 760 նահատակների անփոխարինելի կորուստը:

Այդ ամենը գիտեմ, որ Հայաստանի խորհրդարանի անդամների հոգու մեջն ևս հարուցանում է կսկծալի հուշեր և մորմոք: Դուք ևս, ամենքդ, մեզ` հայ գրողներիս պես զգում եք վշտի խորությունը, երբ պահ մի աչքի առջև եք բերում, թե ովքեր կորան այդ անիծյալ օրերում և ինչպիսի կյանքեր հանձնվեցին:

Դուք ևս, անշուշտ, կսկիծով համակվում եք, երբ ապրիլ 11-ի, 12-ի և 13-ի օրերին հիշում եք Զոհրապի, Վարուժանի, Սիամանթոյի, Զարդարյանի և այլոց դաժան մահը, երբ մտաբերում եք մեր լավագույն հեղափոխականներից- Վարդգեսի, Խաժակի, Շահրիկյանի և ուրիշների կորուստը:

Ու մտաբերելով կսկիծը ձեր հոգիների մեջ` անշուշտ, դուք, ես հույս ունեմ, չեք մոռանալ հիշեցնելու ամբողջ Հայաստանի ժողովրդին և ամեն տեղերի հայերին, թե ինչպիսի կսկծալից սգո օրեր են ապրիլ 11-ի, 12-ի, 13-ի օրերը և թե ինչպես այդ օրերից մեկ օրը գոնե, անհրաժեշտ է, որ սգո օր դառնա ամբողջ հայ ազգի համար այնպես, ինչպես դարերից ի վեր դարձել է Վարդանանց օրը:

Թույլ տվեք ինձ ուրեմն, հայ ազգի ներկայացուցիչներ, խոնարհաբար անել ձեզ հետևյալ առաջարկները` քաջ գիտենալով, որ դուք պիտի ըստ ամենայնի քաջալերեք նրանց և առաջադրեք գործադրելու.

1.Ապրիլ 12-ի կամ 13-ի օրը հռչակել համազգային սգի օր, կանգ առնել տալ ամեն հաստատության իր գործունեության մեջ, փակել բոլոր խանութները և կազմակերպել տալ ամեն տեղ, մանավանդ կրթական հաստատությունների մեջ` սգահանդեսներ, ուր մատաղ սերունդը լսի և իմանա, թե ինչպիսի զոհերի գնով է, որ վայելում է այժմյան իր ազատությունը և ովքեր են այն նահատակները, որոնք իրենց վարդագույն արյունովը պսակեցին մեր անկախությունը:
2.Օրինագիծ մտցնել Պառլամենտում` ամեն տարի որոշ օր տոնելու մեր այդ նահատակների հիշատակը և առաջարկել Վեհափառ կաթողիկոսին, որ այս տարի հայ բոլոր եկեղեցիներում հոգեհանգիստներ կատարվեն, իսկ տոնացույցի մեջ ապրիլ 12-ի օրը նշանակվի իբր մշտական սգո օր` «Հիշատակ հարյուրավոր հայ մտավորական նահատակների, որոնք ընկան համաշխարհային մեծ պատերազմի օրերին` թուրքական վայրագ սրից»:
Մեծահույս եմ, որ Հայաստանի Պառլամենտը կատարելապես իր սրտին ու զգացմունքներին համապատասխան գտնելով իմ այդ առաջարկները, կանի պատշաճ տնօրինությունը վաղօրոք` ի գիտություն ամենքի:


Ամենայն հարգանոք`
հայ գրող Վրթանես Փափազյան
1920. ապրիլ 3
Վաղարշապատ:”



Աղբյուրը` copypaste.am

Desde ese año, los gobiernos turcos han tratado de cubrir ese acontecimiento trágico, pero no lograron. No se puede justificarlo con ninguna explicación. Esa deportación fatal es un crimen contra la humanidad”, se nota en la declaración de la iniciativa. “Debemos de poner a fin a eso. Por eso, a los que quieren blanquear la frente y la conciencia de este país invitamos a cumplir su obligación como seres humanos que ya se ha tardado. Llamamos declarar el 24 de abril como el día de luto para todos nosotros”, se dice en la declaración.
/Traducido por Tadevos Paskevichyan/





Fuente: int.armradio

Հարգելի հայրենակիցներ, հրավիրում ենք բոլորիտ մասնակցելու անմեղ զոհերի հիշատակը հարգելու համար կազմակերպվող երթին, որի հզորությունն ու միասնականությունը խորհրդանշում է ոչ միայն մեր հարգանքի տուրքը 1,5 միլիոնից ավելի նահատակների հիշատակին, այլև միահամուռ բողոքը բոլոր նրանց դեմ, ովքեր կասկածի տակ են դնում Ցեղասպանության փաստը :

El Genocidio Armenio

Los primeros pasos los dará el sultán Abdul Hamid (1876-1909). Entre 1884-1896 son masacrados aproximadamente 300.000 armenios. Es derrocado el sultán Hamid el poder pasa a manos de los Jóvenes Turcos.

Lo que en principio pareció el inicio de una época de paz y fraternidad, basada en la igualdad de derechos, poco a poco se fue transformando en el período más oscura de la historia armenia.

En el nuevo orden elaborado por los Jóvenes Turcos, los armenios constituían un obstáculo. La Primer Guerra Mundial facilitó la concreción de su objetivo: transformar un imperio heterogéneo en un estado homogéneo fundado en el concepto de un pueblo, una nación.

"Una de las metamorfosis más inesperadas y trágicas de la historia contemporánea armenia fue el proceso que se desarrolló de 1908 a 1914, durante el cual los Jóvenes Turcos, de apariencia liberal, se transformaron en nacionalistas extermos, ávidos de crear un orden nuevo y de suprimir la cuestión armenia, eliminando al pueblo armenio" (Richard Hovannisian "La question arménienne").

Del 23 al 24 de Abril de 1915 fueron detenidos, deportados a Anatolia y asesinados unos 650 dirigentes armenios de Constantinopla. A partir de entonces, se dio la orden de deportación de la población civil, desde las zonas de guerra en el Cáucaso, hacia los centros de reinstalación, en los desiertos de Siria y Mesopotamia.

El mismo esquema de arresto y asesinato de los líderes y de los hombres mayores de 15 años, así como la deportación del resto de la población -mujeres, ancianos y niños-, hacia los desiertos de Siria, se repitió en todos las localidades armenias.

Esta larga marcha, que para muchos fue el camino hacia la muerte, era acompañada de violaciones, torturas y robo de lo poco que llevaban consigo los deportados. Los pocos que lograron sobrevivir, fueron trasladados a distintos puntos del Medio Oriente donde el hambre y las epidemias hicieron su parte.

Los hechos descriptos fueron encuadrados dentro del concepto de GENOCIDIO. Este término fue creado por Raphael Lemkin y aplicado por primera vez durante el juicio a los principales responsables del crimen contra los judios, durante la Segunda Guerra Mundial.


A partir de entonces, la emigración de los armenios fue casi total. De 2.100.000 almas en el Imperio Otomano, en 1912, de acuerdo con las estadísticas del Patriarcado Armenio de Constantinopla se pasó a 77.435, en 1927, concentradas especialmente en Estambul y aproximadamente 50.00 en 1993.

A pesar de la política de negación que encaró el gobierno turco, sobre todo a partir de 1920, los archivos europeos y americanos, así como el análisis de los hechos a partir de los testimonios de los sobrevivientes, demuestran que el Genocidio armenio fue un hecho premeditado, destinado a la eliminación del pueblo armenio por no renunciar a la preservación de su cultura.


Lo que vino después

Mientras estos acontecimientos sucedían en el Imperio Otomano, la Armenia transcaucásica logró su independencia en 1918. La capitulación turca al finalizar la Primer Guerra hizo renacer la esperanza del retorno, acrecentada con la decisión de la Conferencia del Paz de París, en enero de 1919, de separar Armenia, Siria, Palestina y Mesopotamia del Imperio Otomano.

En 1919, la armada francesa, facilitó el regreso de los sobrevivientes armenios a Cilicia, bajo su protección, pero fue por poco tiempo. Las rivalidades entre los aliados así como el interés de éstos por captar la simpatía del nuevo jefe turco, Mustafá Kemal, marcaron el destino final de los armenios. La retirada de la armada francesa de Cilicia dejó a los armenios librados a su suerte, dando lugar a nuevas matanzas.

El genocidio, hecho traumático en la historia armenia, determinó la conformación de la gran diáspora, origen de las diversas comunidades armenia de Europa y de América.

El reconocimiento del genocidio armenio tiene por dueña a la humanidad en su conjunto. Es la misma humanidad su beneficiaria.

Pero tiene un enemigo concreto: la barbarie, el salvajismo y la irracionalidad encarnadas en aquellos Jóvenes Turcos que mutilaron, exterminaron, usurparon y blandieron su hacha contra la razón misma. A pesar de todo, no es venganza lo que reclamamos, porque estamos a salvo de las ínfimas pasiones. Pero si nuestros antepasados sufrieron la fuerza irrefrenable de la brutalidad criminal y sin embargo siguieron predicando el amor..., nuestra obligación es no olvidar.

Sabemos que el camino es largo, pero lo hemos emprendido con entereza, porque la moral está de nuestra parte y porque el Derecho -el universal, el consuetudinario y el positivo internacional-, nos sostiene.

No proponemos caminos equívocos ni soluciones utópicas, solamente exigimos la aplicación plena y efectiva del Derecho, y el reconocimiento por parte del actual estado turco, legítimo sucesor de aquel imperio otomano, del sultan Hamid, de los Jóvenes Turcos, de Kemal Ataturk.


El genocidio armenio parte 1





El genocidio armenio parte 2






Fuente: genocidioarmenio.org

Ճանաչողական այցից հետո անչափահաս դատապարտյալները թողել են իրենց գրառումները Հայոց ցեղասպանության թանգարան-ինստիտուտի հուշամատյանում` հույս հայտնելով, որ այլևս նման ոճիր չի կրկնվի աշխարհի որևէ երկրում:

En esta ocasión y por primera vez, la lengua armenia se sumó a la celebración. Ani Karapetyan recitó un fragmento del poema “Somos pocos pero nos llaman armenios” de Paruyr Sevak, que fue leído después en catalán por Daniel Gutiérrez. Además del armenio se pudieron escuchar el panyabi (Gagandeep Singh y Marta Farrés), el árabe (Leila Lamarti y Núria Sabater), el castellano de argentina (Mayra Verdi y Gabriel Massip), el urdú (Sarish Farooq y Josep Pera), el chino (Yun Fan y Núria Baraza), el ucraniano (Iryna Kulchytska y Pep Mita) y el pashtu (Nadia Ghulam y Oriol Lladó).
El acto fue seguido con interés por muchas personas que se acercaron a conocer y a escuchar la poesía de las diferentes culturas que participaron en la edición de este año. La jornada culminó con la lectura conjunta en las ocho lenguas participantes y en catalán del poema “Poesia: una visió personal” de Marta Pessarrodona, compuesto con motivo de la celebración del Día Mundial de la Poesía el pasado 21 de marzo.






Nuria Sadurni Puigbo

Հայաստանը ներկայացնում էր Անի Կարապետյանը, որը հանդես եկավ Պարույր Սևակի “Մենք քիչ ենք, սակայն մեզ հայ են ասում” հանրաճանաչ ստեղծագործությամբ: Կատալերեն թարգմանությունը ներկայացնում էր Դանիել Գուտիերեսը, որը բոլորիս հուզեց իր պարզ, համարյա հայկական առոգանությամբ:
Անիին ներկալացնելուց առաջ, Մերտիքսել Օրտիզը հակիչճ խոսեց Հայաստանի, նրա պատմության, Պարույր Սևակի և իհարկե Մեծ Եղենի մասին, որը մեծ հետաքրքրություն առաջացրեց ներկաների մոտ:
Երեկոն եզրափակվեց կատալանցի գրող Մարտա Պեսսարրոդոնայի “Poesia: una visió personal” պոեմով, որը մասնակիցներից յուրաքանչյուրը ներկայացրեց իր մայրենի լեզվով:




LosArmeniosinfo

Dicho animal exigía dos corderos diarios para alimentarse a fin de no aproximarse a la ciudad. Al final ocurrió que los ganaderos se quedaron casi sin ovejas y decidieron que se le entregara cada día una persona viva, que sería escogida bajo un sorteo. Un buen día, le toco la "suerte" a la hija del rey, pero, cuando el monstruo iba a comérsela, Sant Jordi la salvó. Es por ese motivo que en Cataluña, Sant Jordi es el patrón de los enamorados. La leyenda de Sant Jordi fue escrita en el siglo XIII por Santiago de la Vorágine en su célebre obra "La Leyenda dorada".

Siglos atrás, en la época medieval, los nobles organizaban torneos en lo que ahora es el barrio del Born, en el centro de la capital catalana, en el transcurso de los cuales las damas eran obsequiadas con rosas y flores.

Cabe decir que la coincidencia del Día del Libro con la festividad de San Jordi no tiene nada que ver con el santo. El Día del Libro comenzó a celebrarse el 7 de octubre de 1926 en conmemoración del día de nacimiento de Miguel de Cervantes. La idea fue del escritor y editor valenciano, afincado en Barcelona, Vicent Clavel Andrés que la propuso a la Cámara Oficial del Libro de Barcelona. El 6 de febrero de 1926, el gobierno español lo aceptó y el rey Alfonso XIII firmó el Real decreto que instituía la “Fiesta del Libro Español”. En 1930 se acordó cambiar la fecha trasladándola al 23 de abril, día de la muerte de Cervantes. Cabe decir que Miguel de Cervantes estuvo muy bien relacionado con Barcelona, ciudad de la que dedicó grandes elogios en su obra “Don Quijote de la Mancha” y en la que su protagonista visitaba una imprenta. En 1995, la UNESCO instituyó el 23 de abril como el Día Mundial del Libro y del derecho de autor. Se calcula que más de 80 países del mundo celebran el Día del Libro por esta fecha, aunque Gran Bretaña e Irlanda lo festejen el 14 de marzo. Cabe recordar también que un 23 de abril de 1981, fallecía un gran escritor catalán como fue Josep Pla y que en 1616 lo haría el célebre dramaturgo inglés William Shakespeare.

Actualmente, los barceloneses todavía conservan la costumbre de regalar una rosa a su amada o a amigos, compañeros y familiares durante la tradicional Fiesta de Sant Jordi. Se celebra cada 23 de abril en toda Cataluña, pero es más multitudinaria y multicolor en Barcelona y, especialmente, en la Rambla.

El famoso paseo que conduce hasta el Puerto se llena de paradas de libros y de flores desde primera hora de la mañana. Enseguida, una multitud de personas se reúnen para pasear y cumplir con la tradición: ellos regalan una rosa a ellas y ellas les regalan un libro a cambio. Para los libreros y editores, es el día del año que más libros se venden y, para los lectores, es una ocasión única de estar muy cerca de sus autores preferidos, puesto que los escritores firman sus obras a pie de calle.
La Fiesta de Sant Jordi rezuma sentimiento e historia, ya que entronca con la leyenda del caballero Sant Jordi que mató al dragón para salvar a la princesa. Y es que, este día, romanticismo y cultura forman un sólo sentimiento.




Fuente: nnhotels.com

«Պսակադրությունը» տեղի է ունեցել Լոնդոնի Սուրբ Բարդուղիմեոս եկեղեցում: Ինչպես հաղորդել է T-Moble ընկերության ներկայացուցիչը, այս քայլով իրենք ցանկացել են ուրախ տրամադրություն հաղորդել բրիտանացիներին, ինչպես նաև շնորհավորել Քեյթին և Ուիլյամին:

Հիշեցնենք, որ արքայազն Ուիլյամի և Քեյթ Միդլթոնի պսակադրությունը կկայանա այս տարի` ապրիլի 29-ին:





Աղբյուրը` 1in.am

Aunque la mayoría de los artistas buscan que sus nombres y caras sean reconocidos en el mundo, existen unos cuantos como la banda Daft Punk y el artista callejero Bansky cuyos rostros nunca hemos conocido.

El caso Jemma Pixie Hixon es completamente contrario: puedes ver su cara en internet, pero probablemente nunca la encontrarás en la calle.

A pesar de recibir invitaciones para presentaciones, Pixie no puede salir de su casa, pues sufre de agorafobia, un miedo irracional por los espacios abiertos, publicó el periódico Daily Mail.

La última vez que salió fue hace dos años, y desde entonces sólo ha dado pequeñas caminatas en su jardín. Pixie empezó a sufrir de estos ataques de ansiedad cuando tenía seis años y debido a ellos no puede asistir a la Universidad.

Entre algunos de sus éxitos están Love the way you lie de Eminem y Rihanna, Alejandro de Lady Gaga, así como algunas composiciones de Bruno Mars.

Pixie incluso se las ingenió para producir una canción llamada One in a million, con la que espera recolectar dinero para los afectados en Japón.





Fuente: planetacurioso

Ինչ վերաբերում է այդ օրն Իրանում Հայոց ցեղասպանության մասին պատմող ֆիլմի ցուցադրությանը, որում, շրջանառվող լուրերի համաձայն, ներկա են գտնվելու նաև մի շարք իրանական քաղաքական գործիչներ, ապա Թուրքիան անհրաժեշտ նախաձեռնություններ ձեռնարկել է դա կանխելու համար: Իրանական իշխանությունները մեզ հայտնել են, որ ոչ մի դեպքում չեն աջակցի այդպիսի նախաձեռնություններին:

Նույնը կարելի է ասել Շվեյցարիայի Ժնև քաղաքի մասին, որի քաղաքապետարանը թույլատրել է կառուցել Հայոց ցեղասպանության զոհերի հիշատակի հուշարձան: Շվեյցարական պաշտոնական իշխանությունները որևէ կապ չունեն դրա հետ»:

Հիշեցնենք, որ Թուրքիայի արտգործնախարար Ահմեթ Դավութօղլուն բազմիցս հայտարարել է, որ իրենք թույլ չեն տա Հայոց ցեղասպանության թեման Դամոկլյան սրի նման շարունակ ճոճել թուրք-ամերիկյան հարաբերությունների վրա:




Աղբյուրը` 1in.am

La resolución reconoció que la proliferación de armas nucleares, químicas o biológicas y también sus sistemas vectores constituyen una amenaza contra la paz y la seguridad internacional.

Asimismo, la resolución subrayó que la prevención de la proliferación “no debe obstaculizar la cooperación internacional, en el intercambio de materiales, equipos y tecnología con fines pacíficos, mientras que no sea una cubierta para la proliferación”.

El Consejo de Seguridad de la ONU, destaca que es necesaria la colaboración de “todos los Estados”.

El mandato del denominado “Comité 1540”, que desde 2004 controla las actividades de los Estados contra la proliferación de las armas de destrucción masiva fue extendido por 10 años.

Además en Consejo pidió que se establezca “un grupo de hasta ocho expertos”, dependiente del mismo comité. Las recomendaciones sobre esta petición deberán ser presentadas al Consejo de seguridad de la ONU, no más tarde del 31 de agosto de 2011.



Fuente: RIA Novosti

Ավագ Ուրբաթը խորհրդանշում է Տիրոջ խաչելությունն ու թաղումը: Այդ օրը կատարվում է «Խավարման» արարողությունը, որի ժամանակ խորանի վրա վառվում են 12 հավասարաչափ մոմեր և մեկ մեծ մոմ` նրանց միջև: Այդ ժամանակ ընթերցվում է Ավետարանից յոթ հատվածներ, որոնք բովանդակում են Հիսուսի` Գեթսեմանիի պարտեզում աղոթքը, Հուդայի մատնելը, Պետրոսի ուրանալը և զղջալը:

Ավագ շաբաթը խորհրդանշում է դժոխքի ավերումը: Այդ օրը նվիրված է Հիսուսի թաղմանը և գերեզմանի կնքմանը:

Շաբաթ երեկոյան կատարվում է Ճրագալույցի պատարագ: «Ճրագալույց նշանակում է ճրագը վառել: Ճրագալույցի պատարագ մատուցվում է բացառապես Ծննդյան և Հարության տոներին նախորդող օրվա երեկոյան: Զատիկի Ճրագալույցի պատարագի ժամանակ տրվում է Քրիստոսի հարության ավետիսը և ավետվում է Մեծ պահքը»,- պարզաբանում է Տեր Վահրամ քահանա Մելիքյանը:

La Liga Antidifamación (ADL Anti-Defamation League, en inglés) es una organización judía fundada por la B’nai B’rith (Orden Independiente de los Hijos de la Alianza) en los Estados Unidos, cuyo objetivo es detener la difamación del Pueblo judío.

“No fue intencional”, dijo Hejinian, que comenzó una organización, sin fines de lucro de Arte de la Paz para ilustrar la condición humana a través del arte visual, en 2003. La organización ahora patrocina las carteleras.

“Tratamos de crear soluciones para los problemas”, dijo. “Somos una organización pacífica.”

Al crecer en Alepo, Siria, con padres que huyeron del genocidio, dijo estar profundamente influido por su herencia y la experiencia de Armenia, a pesar de que sus padres no hablaban mucho sobre las atrocidades y el dolor que fueron testigos.

Hejinian dijo que su tío fue ahorcado y su tía murió durante una de las marchas de los armenios y se vieron obligados irse de sus países de origen hacia el desierto sirio.

“Se convirtió en una responsabilidad anual. La gente espera todos los años esto ”

Este año, los transeúntes ven cómo la letra “O” , que se asemeja al símbolo del logo de campaña del presidente Obama, se ha incorporado a la cartelera,y pide a la gente “convertir la esperanza en acción” y “reconocer el genocidio armenio”.

Hejinian dijo que es un guiño a la incumplida promesa de campaña de Obama, de pedirle a Turquía, el país que sucedió al imperio otomano, a reconocer el genocidio.
La Liga Antidifamación (ADL Anti-Defamation League, en inglés) es una organización judía fundada por la B’nai B’rith (Orden Independiente de los Hijos de la Alianza) en los Estados Unidos cuyo objetivo es detener la difamación del Pueblo judío.

“Entiendo su posición y la dependencia de los Estados Unidos con los militares turcos, pero creo que un día Turquía deberá reconocer el genocidio armenio”, dijo. “No se puede ocultar algo así.”

Funcionarios de Watertown terminaron su participación en la ADL. “No hay lugar para el odio” de la campaña en 2007 a causa de la cuestión, y en agosto de 2007, el director de la organización emitió una declaración en la modificación de la postura oficial de la ADL.

En cuanto al conflicto con la ADL,su director, Abraham H. Foxman dijo en un comunicado: “Nunca lo hemos negado, pero siempre se han descripto los dolorosos acontecimientos, entre 1915 y 1918 perpetrados por el Imperio Otomano contra los armenios, como masacres y atrocidades. Pensándolo bien, hemos llegado a compartir la opinión de Henry Morgenthau, que las consecuencias de esas acciones eran en realidad equivalente a un genocidio “.

Pero él se opuso una resolución del Congreso que pide a Turquía reconocer el genocidio, diciendo que sería una “distracción contraproducente y no fomentará la reconciliación entre turcos y armenios.”

Luego la ADL votó a favor de no adoptar nuevas medidas sobre el tema del genocidio armenio.

Los carteles que instaló Hejinian se podrán ver hasta la primera semana de mayo en la calle Monte Auburn, cerca de los centros culturales e iglesias armenias, así como en la intersección de las calles de la escuela y la calle Arsenal.

Ֆիլմի բեմադրող ռեժիսորներն են Արտակ Իգիթյանը և Վահան Ստեփանյանը, սցենարիստներ՝ Արմեն Վաթյան և Արեն Վաթյան, բեմադրող օպերատոր՝ Ռուբեն Շահբազյանց, բեմադրող նկարիչ՝ Գագիկ Բաբայան: Երաժշտությունը գրել է Հայկոն:

Իրադարձությունները համայն հայության համար ողբերգական 1915թվականի հետևանքներն են, որ ծավալվում են Գարապետ Փամբուկչյանի ընտանիքում: Նրանք Ամերիկա ներգաղթած հայերի 4-րդ սերունդն են ներկայացնում և կանգնած են «Ամերիկա» կոչվող վիթխարի բազմազգ խառնարանում ընդհանուրին միաձուլվելու վտանգի եզրին. մի կողմից որդին՝ ով ըմբոստանում է հոր ձեռնարկած արմատները պահպանելու փորձերի դեմ, մյուս կողմից թոռը, ով սիրահարվել է թրքուհուն: Ութսունամյա Գարապետը, որի մայրը հրաշքով փրկվել է եղեռնից, ձգտում է ամեն կերպ իր ամերիկանացված սերնդի մեջ արթնացնել ու ամրացնել կորուսյալ Հայրենիքի հետ կապը, միայն այդպես նա կկարողանա փրկել ընտանիքը օտարացումից և բաժանումից: Հանդիսատեսը ֆիլմը դիտելու հնարավորություն կունենա ապրիլի 24-ից:




Աղբյուրը` hayernaysor.am

Después de esta reunión el Sr. Carrillo ha acordado participar en las próximas conferencias que realizará Ararat.




Por Emma Hakobyan

Քոփթաշը հավելել է, որ, ընդհանուր առմամբ, Թուրքիայում սպանված լրագրողների ցուցակում նշված է 63 լրագրողի անուն:


Ռագըփ Զարաքօլուն էլ «Թուրքիայի լրագրողների միությունից» պահանջել է սպանված հայ լրագրողների անունները ներառել համապատասխան ցանկում և նրանց համար տեղ հատկացնել Թուրքիայի մամուլի թանգարանում:

Հիշեցնենք, որ այս տարվա փետրվարին Ժամանակակից լրագրողների միությունն իր ինտերնետային կայքում Թուրքիայում սպանված լրագրողների ցանկում ներառել էր նաև 1915 թվականի Հայոց ցեղասպանության ժամանակ սպանված 9 հայ լրագրողների ու գրողների անունները: Դրանք են` Դանիել Վարուժանը, Սիամանթոն, Ռուբեն Սևակը, Գրիգոր Զոհրապը, Ռուբեն Զարդարյանը, Երվանդ Սըրմաքեշխանլյանը, Արմեն Դորյանը, Լևոն Լարենցը (Կիրիշչյան), Հովհաննես Հարությունյանը:



Աղբյուրը` 1in.am

Los participantes de acción encenderán miles de candelas con la imagen de 96 simbolizando el aniversario de la tragedia del pueblo Armenio. A propósito, la radio estatal de Ucrania emitió un programa dedicado al gran compositor Armenio, al testigo de la masacre, Komitas, a su vida y actividad. El ex-embajador de Ucrania en Armenia Aleksandr Bozhko contestó a las preguntas sobre Komitas
/Traducido por Lilit Mnatsakanyan/




Fuiente: int.armradio.

Հանրահավաքի ընթացքում ելույթ ունեցան խորհրդարանի անդամները, հոլանդահայ կազմակերպությունների ներկայացուցիչներ: Այնուհետև հանրահավաքի մասնակիցները քայլարշավով շարժվեցին դեպի Հաագայում Թուրքիայի դեսպանություն, հաղորդում է ՀՀ ԱԳՆ մամուլի, տեղեկատվության և հասարակայնության հետ կապի վարչությունը:




Աղբյուրը` hayernaysor

Tenemos la esperanza que Vd cumplirá su promesa y así podrá recuperar su reputación que tenía antes de las elecciones presidenciales. Esperamos que no se puede comprar la justicia y no se la puede vender especialmente en un país que lucha por la libertad y democracia. Esperamos a su informe del 24 de Abril y no perdemos la esperanza”, se dice en la carta.
/Traducido por Lilit Mnatsakanyan/

«Իմ զգացմունքները միշտ ձեր ժողովրդի հետ են: Մենք հիշում ենք 1915 թ. սարսափելի ու ողբերգական իրադարձությունները: Ինձ համար շատ հաճելի է, որ այսօր Հայաստանում ինձ հետ են և Լորդերի պալատի, և Համայնքների պալատի ներկայացուցիչները, ովքեր ներառված են բրիտանահայկական համակուսակցական խմբում: Մեզ համար շատ կարևոր է, որ մենք ոչ միայն Հայաստանում ենք, այլեւ մի նշանակալի վայրում, որը խորհրդանշում է այդ ողբերգական իրադարձությունները»,- Հայոց Մեծ Եղեռնի զոհերի հիշատակին ծաղիկներ դնելուց հետո նշեց բարոնուհի Քոքսը:

Լորդ Լինդոն Հարիսոնը, ով առաջին անգամ էր Հայաստանում, նշեց, որ բազմաթիվ երկրներում է այցելել ժողովուրդների հիշատակին նվիրված հուշահամալիրներ, սակայն այն, ինչ տեսավ Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիրում եւ Ցեղասպանության թանգարանում, ամենատպավորիչն էր:

«Մեր խորհրդարանական խումբը շատ մեծ ջանքեր է գործադրում, որպեսզի իրազեկի մարդկանց, թե ինչ է Հայոց Ցեղասպանությունը, ինչ է տեղի ունեցել, քանզի շատ-շատերն իսկապես տեղյակ չեն դրանից: Փորձում ենք համոզել բրիտանական կառավարությանը, որպեսզի, եթե հնարավոր է, երբեւիցե ճանաչվի Հայոց Ցեղասպանությունը»,- հայտարարեց Բարոնուհի Շրիլա Ֆլեդերը: Իսկ տիկին Շիլան առաջիկայում հնարավորություն տեսնում է, որ Մեծ Բրիտանիան պաշտոնապես ընդունի ու ճանաչի Հայոց Ցեղասպանությունը հարցադրմանը ի պատասխան նա ասաց. «Շարժումը կա, առաջ ենք գնացել: Բայց դեռ առկա են շատ ու շատ հարցեր...»:

Համայնքների պալատի անդամ Ջոն Ուիթինգդեյլն ընդգծեց, որ ինչպես շատերը Բրիտանիայում, այնպես էլ ինքը տեղյակ չի եղել Հայոց Ցեղասպանությունից եւ այդ իմաստով նա կարեւորեց այցը Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիր եւ Ցեղասպանության թանգարան: «Պետք է այնպես անել, որ նման դեպքերը երբեւէ չկրկնվեն: Ես տիկին Քոքսի հետ մեկնելու եմ Ղարաբաղ, որպեսզի իմ աչքով տեսնեմ, թե ինչ է կատարվում այնտեղ, որպեսզի վերադառնանք Բրիտանիա եւ կարողանանք ասել, թե ինչ է իրականում այնտեղ տեղի ունենում»,- ասաց Համայնքների պալատի ներկայացուցիչը, հաղորդում է ՀՀ ԱԺ հասարակայնության եւ տեղեկատվության միջոցների հետ կապերի վարչությունը:




Աղբյուրը` hayernaysor.am

La obra tiene diferentes indexes, fotos de los sobrevividos y lo más importante es que las canciones en la lengua turca están con las traducciones al Armenio. Las memorias de los testigos tienen un valor documental no solo desde el punto de vista de poder comprender la historia de ese periodo tan trágico, sino para argumentar en cuanto a poder confrontar a los historiadores turcos.
/Traducido por Lilit Mnatsakanyan/

Օրենքի ընդունման նախաձեռնողը սոցիալիստների խմբակցությունն է, որը 2006թ. Ֆրանսիայի Ազգային ժողովի կողմից ընդունված նմանատիպ օրինագծի հեղինակն էր:

Նախօրեին թուրքական ԶԼՄ-ները տեղեկություններ էին տարածել այն մասին, որ Ֆրանսիայի Սենտաի Սահմանադրական կոմիտեն հավանություն չի տվել օրինագծին:

No es posible decir en unas líneas todo lo que tuvo lugar. Sin embargo, los que sobrevivieron, lo contaban, demostraban y recordaban. Y en este caso, lo que ocurrió en 1915 con el pueblo armenio es no sólo un genocidio. Para mí, es un genocidio que difícil puede compararse con algún otro. Y diciendo esto, quiero acentuar vuestra atención en lo siguiente: es verdad, que a mis compatriotas los masacraban porque ellos eran cristianos, porque tenían – y tienen – la mentalidad europea o porque fueron más progresistas en un ambiente, donde esto no se podía permitir en ningún aspecto.

Pero el motivo principal de la aniquilación de nuestra nación fue porque ellos eran… armenios. Ante todo. ¡Tened en cuenta que el hecho no es sólo que los armenios vivían en sus casas, además que las casas en las que ellos vivían fueron construidas en sus tierras de la Armenia Occidental. Y la tierra de la Armenia Occidental es la cuna, donde miles de años antes el pueblo se formó como la nación Armenia, una de las más antiguas naciones del mundo.

Una nación que siglos antes de ser la primera en el mundo que adoptó el cristianismo como su religión oficial (permitidme repetir: siglos antes), era un país con sus fuerzas y potencias, un país llamado Armenia. Un país con su ya rica historia. Perdieron mucho durante el tiempo, pero allí estaban… En su cuna histórica… Hasta 1915. Hasta que llegaron los antepasados de los turcos, empezando las horribles matanzas de la gente por ser ellos armenios. Causa principal. Los hechos nos demuestran que los intentos de acabar por una vez con este antiguo pueblo existieron como, por ejemplo, en el siglo XVII, así mismo y en la época de Abdul Hamid, llamado el sultán rojo por la masacres que cobró la vida de 300 mil armenios.

En los años del gobierno de los jóvenes turcos esta política alcanzó su apogeo, porque el estado de la Primera Guerra Mundial, el apoyo de Alemania y muchas otras circunstancias les facilitaron a realizar este acto tan diabólico.¿ En mente de quién nació por primera vez la idea más cruel de robar a los niños armenios, de llevarlos y educarlos en la armenofobia y de traerlos luego para que maten sin enterarse de que estaban quitando las vidas de sus compatriotas y de sus parientes: a lo mejor de sus madres y de sus abuelos?. Cadáveres sin entierro, cuerpos humanos descabezados, decenas de pueblos vacíos, muerte y llanto.

Los que pudieron huír, para siempre tenían delante de sus ojos imágenes de cómo ardían sus hogares, cómo perdían sus fuerzas y las últimas gotas de sangre de sus parientes. Decenas, cientos, miles, un millón, un millón y medio de victimas… Sólo porque ellos eran armenios. ¿Quién podría imaginar tal infierno?. ¡Ni el mismo Dante!.Y cuando después de leer, de conocer y de analizar el caso Rafael Lemkin se imaginó todo aquello, pensó mucho sobre ¿cómo debe decirse esto?. Su invento fue la palabra “Genocidio” y tenía en cuenta en primer lugar todo aquello que pasó en el imperio Otomano con los armenios.

Sabemos que sólo una parte muy pequeña pudo entonces escapar de la muerte segura. Esparcidos por todo el mundo, formaron allí, donde llegaban, sus comunidades de diáspora y sus nuevas familias. Nacieron hijos de los que han quitado sus Yergir, o sea- sus tierras. Nacieron en el extranjero sus nietos y bisnietos. Otra vez llegaron a ser tres millones y luego cuatro y cinco millones. Alcanzaron a una cifra de más de siete millones de hoy, cada uno de los cuales durante todos los 96 años, ni un minuto paró su lucha para el reconocimiento del genocidio- el primer crimen contra toda la humanidad.

Es más: su olvido fue la causa para Hitler diga a sus soldados: ‹‹ ¡Matad sin piedad!. ¿Quién se recuerda hoy sobre los armenios?››. Ignorancia de este crimen es el motivo de que el hecho del genocidio se repita cada vez en diferentes lugares del mundo. Y además, es una causa para que el genocidio armenio no pare nunca. Porque, acabando por una vez con la población indígena de Armenia Occidental, los turcos no se tranquilizaron.

Sin pensar mucho, continuaron con las destrucciones de los monumentos armenios-sea donde sea. Otra vez tenían delante de sí el factor de la cuna histórica del pueblo nativo. Y como contaban con ello, pensaban que ninguna piedra o papel deberían ser respetados, si alguno de estos justificaba su origen armenio. Ninguna cosa que identifique algo a favor de los armenios. Fue y es todavía la política de Turquía.

Es también la política de Azerbaiján, otro país vecino de Armenia. Los últimos actos bárbaros en un lugar llamando Najicheván, que junto con Nagorno-Karabaj con la voluntad dictadora de Stalin fueron otorgados de Armenia y entregados a los azeries, demuestran todo.

Llegando hasta aquí, quisiera que se escuchasen en voz alta las preguntas que al mismo tiempo son también las respuestas: ¿No es la continuación de la política del genocidio en la época soviética por parte de nuestros vecinos, que han hecho todo lo posible para que la población indígena de Najicheván abandonese todo lo suyo y se vaya a otras repúblicas por culpa de la discriminación?. Sí, que es, y es el llamado genocidio blanco, lo cual han conseguido hacer sin armas y no estando en la época de guerras. ¿No es la continuación del genocidio las masacres en Shushi, de Karabaj, en 1918 o los pogromes en Sumgait, Baku, Kirovabad y otras ciudades de Azerbaiján en 1988, cuando empezó la lucha por la liberación de Karabaj?. Salía gente a la calle matando a aquellos ciudadanos que eran armenios. Masacraban, hasta que no intervinieran los soldados soviéticos.

¿Y el asesinato de Hrant Dink?. Un hombre valiente que quiso hacer todo lo posible para que se quitara el tabú sobre el tema del genocidio armenio dentro de la misma Turquía. Un periodista profesional, que quiso indicar: señores, vivimos ya en el tercer milenio y debéis reconocer las faltas, los crímenes del pasado, para que no se repitan otra vez en el futuro. ¿Le hicieron caso?. ¡No!. Lo persiguieron, lo perjudicaron, lo amenazaron, lo juzgaron por el artículo 301 de sus leyes, culpándole de que ha perjudicado a la turquedad (fijaos: no a los turcos, a la identidad turca y etc .– a la turquedad). Y lo mataron en plena luz, en la calle. Si recordáis, en muchos sitios del mundo salió gente con pancartas. ¿Qué ha cambiado entonces desde 1915 hasta ahora? .¿Y cómo se puede hablar sólo para esta fecha?.

Más de 20 países hoy en día reconocieron ya el genocidio armenio. Entre ellos: Francia, Suiza, Rusia, Argentina y otros. El Europarlamento recién en 1987 reconoció el hecho. Es digno recordar aquí, que el primer país donde reconocieron el genocidio armenio fue el Uruguay – un país de habla hispana.

En España, por primera vez sobre este tema habló en su libro, en 1982, el periodista – y para nuestro pueblo, una gran persona- José Antonio Gurriarán. En 2002, justo 20 años después, vio la luz el libro de uno de los escritores de gran talento de España, G.H. Guarch, que nos recuerda toda la atmósfera del imperio Otomano de esta época. Pasados cinco años más – en Abril del 2007 – se reunieron en Madrid casi cuatro mil armenios en una manifestación para la conmemoración de 1.500.000 víctimas.

En el mismo año en Gijón – también en este mes- se organizó un acto que presentaba Armando Fernández – un armenófilo asturiano que sabe mucho sobre nuestro pasado y sobre la Armenia contemporánea, un hombre que tiene en su biblioteca casi quinientos libros sobre el pueblo armenio. En 2008 la editorial publica “El testamento armenio” de G.H.Guarch. Por primera vez, un autor extranjero para los armenios escribe un libro bien documentado donde penetra no sólo en la historia, sino también en la identidad de nuestro pueblo.

Ahí tenemos toda la cronología de los hechos, de la enorme tragedia, del cruel crimen que se llama genocidio. Con diferencia de muy poco tiempo, “Espasa” edita “Armenios. El genocidio olvidado” – el segundo libro de José Antonio Gurriarán. Las presentaciones de este libro de Gurriarán, durante un año y más después de su publicación, siguieron sin parar en muchas ciudades del país. Para escribir este libro el autor recibió en su casa hospitalaria a la gente, los parientes de los cuales fueron asesinados en los días del genocidio. Y viajó también ,tanto a Armenia como a Nagorno Karabakh. El hecho de interés para el libro y de las protestas –incluso diplomáticas- dicen mucho por si mismo.

Ha pasado sólo un año y poquito más, que de acuerdo con Vega Media Press, hemos iniciado una nueva sección que se llama Armenia Press. Una idea única que se ha hecho realidad gracias a su director Jesús Pons. Los primeros artículos de nuestra sección están dedicados exactamente al tema del genocidio. Y es recordatoria también la fecha ,que por primera vez en España, el canal Intereconomía dio la posibilidad de hablar sobre el tema. Lo importante fue aquello que este programa se podría ver en todas las ciudades del país.

Juntando todo lo que he dicho antes, quiero expresar nuestra esperanza de que el parlamento de España no tardará mucho en unirse con los países que ya reconocieron el genocidio armenio. Sólo el reconocimiento del genocidio y su reprobación pueden evitar las intenciones de su repetición contra cualquier pueblo del mundo, que es lo mismo que – contra la humanidad entera.

Por mucho que analicemos los intereses políticos, ningún hombre más o menos informado no tiene ninguna duda, hoy por hoy,de que lo que ha pasado en Turquía se llama Genocidio Armenio. No dudaron tampoco ni el premio Nóbel de literatura Orhan Pamuk, ni el historiador turco Taner Akchanm y ni tantos hombres intelectuales de Turquía que reconociendo el hecho, pedían perdón al mundo armenio en una página especial de Internet, que se inició allí y cuando aumentaba la cifra de los turcos que pedían disculpas, no se sabe por orden de quien, la página se cerró de repente.

Sí, se nota la tendencia de romper el silencio y decir las cosas con sus nombres en la misma Turquía. No veo el porqué no deben hacer esto los diputados de las Cortes Generales de España.
/Arthur Ghukasian/




Fuente:  http://www.levante-emv.com/

Երեք օր հետո` կիրակի առավոտյան, յուղաբեր կանայք` Մարիամ Մագդաղենացին, Հակոբի մայր Մարիամը և Սողոմեն, գնացին գերեզման անուշաբույր յուղերով օծելու Քրիստոսի մարմինը, սակայն զարմանքով տեսան, որ քարայրի մուտքի քարը հեռացված է, իսկ գերեզմանը` թափուր: Մինչ նրանք տարակուսում էին, երևացին երկու հրեշտակ և ասացին. «Ինչո՞ւ եք ողջին մեռելների մեջ փնտրում: Այստեղ չէ, այլ հարություն առավ» (Ղուկ. 24:5-6):

Հարության լուրը կանայք ավետում են առաքյալներին, որից հետո Հիսուսը երևում է նրանց: Քրիստոսի Հարությունը դարձավ քրիստոնեական վարդապետության և հավատի հիմքը:
«Եթե մեռելների հարություն չկա, ապա և Քրիստոս հարություն չի առել: Եվ եթե Քրիստոս Հարություն չի առել, իզուր է մեր քարոզությունը, իզուր է և ձեր հավատը» (Ա Կորնթ. 15:13-14):

Զատկի տոնին հավատացյալները ձու են ներկում: Ձուն համարվում է հարության և նոր կյանքի սկզբնավորման խորհրդանիշ: Իսկ կարմիր գույնը խորհրդանշում է խաչյալ Հիսուսի կենդանարար արյունը, որ թափվեց մարդկության փրկության համար: Ըստ Ս.Գրիգոր Տաթևացու՝ «Միայն Զատկին ենք ձու ներկում, որովհետեւ ձուն օրինակ է աշխարհի և ինչպես իմաստուններն են ասում. «Դրսի կեղևը նման է երկնքին, թաղանթը՝ օդին, սպիտակուցը՝ ջրին, դեղնուցն էլ երկիրն է: Իսկ կարմիր գույնը խորհրդանշում է, որ աշխարհը գնվեց Քրիստոսի արյամբ: Եվ մենք կարմիր ձուն մեր ձեռքերի մեջ առնելով` հռչակում ենք մեր փրկությունը»:


Սբ. Հարության տոնի նախընթաց երեկոյան եկեղեցիներում մատուցվում է Ճրագալույցի Սբ. Պատարագ, որով սկսվում են զատկական տոնակատարությունները: Առավոտյան եկեղեցիներում կատարվում է ժամերգություն, Անդաստանի արարողություն, ապա մատուցվում Սբ. Պատարագ: Սբ. Հարության տոնին հավատացյալները միմյանց ողջունում են Քրիստոս հարյավ ի մեռելոց ավետիսով, պատասխանում՝ Օրհնյալ է Հարությունը Քրիստոսի:

Հիսուս Քրիստոսի հրաշափառ Հարության` Սբ.Զատկից սկսած հիսուն օրերը մինչև Հոգեգալուստ (Պենտեկոստե) Հայ Առաքելական Եկեղեցում կոչվում են Հինունք կամ Հինանց շրջան՝ նվիրված Տիրոջ Հարության և Համբարձման խորհրդին: Այդ պատճառով ամբողջ շրջանը կոչվում է Տերունի: Հինունք անունը ծագում է հիսունքից: Առաջին քառասուն օրերը նվիրված են Հարուցյալ Քրիստոսի երևումներին: «Նա իր չարչարանքներից հետո իրեն կենդանի ներկայացրեց նրանց առաջ շատ ապացույցներով` քառասուն օրերի ընթացքում երևալով նրանց և խոսելով Աստծո արքայության մասին» (Գործք 1:3): Հինանց շրջանի վերջին տասն օրերը նվիրված են Քրիստոսի Համբարձմանը: Հինանց շրջանն ավարտվում է Հոգեգալստյան տոնով (այս տարի՝ մայիսի 11-ին): Համաձայն եկեղեցու կանոնների` բոլոր հիսուն օրերն ուտիք են, այսինքն` այս շրջանում չկան պահոց օրեր և թույլատրելի են բոլոր կերակրատեսակները:




Աղբյուրը` araratian-tem.

Թերթ.am

Sobre el detenido, ha dicho que los Mossos d'Esquadra en el momento de la detención han visto que era una persona "incoherente en su expresión, por lo que puede haber algo".

De hecho, ha avanzado que el hombre, vecino de Barcelona y de 55 años, seguramente conocía la sacristía, porque fue a prender fuego allí, donde hay material de madera, armarios y ropas de los sacerdotes, fácilmente inflamables.

No obstante, para el Ayuntamiento no es el día de plantearse el refuerzo de las medidas de seguridad en la basílica, sino que el cometido de este martes es apagar el incendio y proseguir con el "diálogo intenso" entre el consistorio y el templo en materia de seguridad y protección civil.

Según las primeras impresiones, el fuego no ha afectado a la estructura de la cripta, pero sí el humo, que puede haber ensuciado la piedra.

Escarp ha informado de que los Bomberos ya han terminado la revisión y que a las 12.45 horas ventilan la nave central con ventiladores, de modo que en una hora y media --sobre las 14.15 horas-- se podrá restablecer la normalidad, aunque la policía científica y los bomberos seguirán trabajando.



Europa Press /Barcelona/