300 años de iglesia armenia en un libro sobre bordados litúrgicos del Patriarcado de Estambul

 300 años de iglesia armenia en un libro sobre bordados litúrgicos del Patriarcado de Estambul Las puertas del Patriarcado armenio de Turquía se han abierto a dos expertos de EE.UU. que publicaron un libro sobre los tesoros textiles de los siglos 18 y 19.
Los profesores Ronald Marchese y Marlen Breu, publicaron un libro después de la realización de 10 años de investigación con permiso especial del Patriarca Mesrob II, titulado "Gloria y ceremonia: Tesoros textiles de las Iglesias ortodoxas armenias en Estambul".
Leer más/Մանրամասն »

Հայաստանը բարձրացնում է զորակոչի տարիքը

Հայաստանը բարձրացնում է զորակոչի տարիքը Հայաստանը մեկ տարով բարձրացնում է զորակոչի տարիքը: Հինգշաբթի Ազգային ժողովը միաձայն հաստատեց զորակոչի տարիքը 19 տարեկան սահմանելու մասին օրինագիծը:
ՀՀ արդարադատության նախարար Հրայր Թովմասյանը նշել էր, որ այս փոփոխության անհրաժեշտությունն առաջացել է կրթության ոլորտում կատարված բարեփոխումներով, երբ սահմանվել էր 12-ամյա կրթություն:
Leer más/Մանրամասն »

Un bloguero armenio descubre campaña de Facebook contra Google

Un bloguero armenio descubre campaña de Facebook contra Google Según denunciara el martes USA Today,Burson-Marsteller se ponía en contacto con reputados periodistas para que investigaran supuestas denuncias de violación de su privacidad por parte de la red de contactos de Google Social Circle.
La estrategia se mantuvo en pie hasta un bloguer armenio, Christopher Soghoian, se negó a esta invitación y, además, decidió hacer público los correos electrónicas que había recibido de Burson-Marsteller. En un primer momento no se conocía el nombre de la empresa que estaba detrás de esta campaña.
Leer más/Մանրամասն »

Ամուսնության գրանցման ընթացակարգի փոփոխությունը կարագացնի հարսնացուների և փեսացուների արտագաղթը. սոցիոլոգ

Էլեկտրոնային առևտուրը Հայաստանում Visa-ի բիզնեսի առաջնահերթ ուղղությունն է «Քաղաքացիական կացության ակտերի մասին» օրենքի նախագծով, որ Ազգային ժողովում արդեն առաջին ընթերցմամբ ընդունվել է, Հայաստանում ամուսնության գրանցման ժամկետը կկրճատվի։ Նոր օրենքով ներկայիս 1 ամսվա փոխարեն Քաղաքացիական կացության ակտերի գրանցման տարածքային կենտրոնները ամուսնությունները կգրանցեն 7 օրում։ Այսօր լրագրողների հետ հանդիպմանը արդարադատության փոխնախարար Արամ Օրբելյանը մանրամասնեց օրենսդրական փոփոխությունները։ Leer más/Մանրամասն »

Encuentro de Jovenes Cristianos

Publicado por losarmenios On 3/26/2011 03:51:00 a. m. 0 comentarios

La juventud bate dia a dia como bate. La Pastoral de juventud llega con una propuestra atractiva y atraeadora la estación de enllaç del mes de marzo.

Un encuentro de jovenes cristianos de diferentes ramas de la cristianidad y de diferentes nacionalidades pero unidos por la fe.

Este era el motivo del encuentro que todos los jovenes unidos en la parroquia de Sant Agustin teniamos que descubrir. Que toda la humanidad tiene algo que compartir no somos iguales pero tenemos cosas que nos unen en este encuento nos une que somos cristianos, armenios, catolicos, filipinos, africanos, ucranianos etc.
Pero desconocemos unos a los otros.

Uno de los objetivos era que nos conozcamos no, en la discoteca, en el bar como es normalemente, si no dentro de una iglesia, Cada grupo tuvo entre 5 y 10 minutos de presentar su iglesia, teniamos la opción de presentarlo manualmente en cartulina o con una actuación como lo hizo el grupo de filipinos que se encuantran en la Parroquia de Sant Agustin.

El grupo Armenio presentó un video sobre las iglesias, monumentos, ciudades, acompañado con una música armenia.
Al acabar la presentación 2 personas del grupo se tenían que quedar donde el monitor les dijera , es decir en un rincón iban los armenios en otro los ecuatorianos y filipinos. Se tenían que intercambiar por grupos para conocerse mejor y los dos que se quedaban eras los que explicaban las dudas de los demás..
En nuestro grupo vino bastante gente y todos estaban muy interesados preguntando sus dudas, a mi me hizo ilusión ver a tanta gente participando pero a la vez vergüenza, porque estaba toda la gente mirando a ver como reaccionas en el momento, esperando a que les contestes y habían veces que te quedabas bloqueado y no sabías que decir pero salió todo bien! , a pesar de que tan solo duro 20 minutos no dio tiempo para contestar las dudas de todas las personas que preguntaron.

El grupo recien creado de los jovenes armenios presento un video donde presentaba la diferntes iglesias de Armenia, en subtitulos en castellano explicando la historia de la republica de armenia junto la Iglesia Apostolica de Armenia.
El grupo Africano hizo un baile espectacular y animo a toda la juventud, a bailar a divertire y a expresenar su fe la intención de compartira la con los demas.



Publicado por Karina Hakobayn

Italia
Հայաստանում Իտալիայի դեսպանատունը հանդես է եկել երկկողմանի Առևտրի պալատ ստեղծելու նախաձեռնությամբ: Այդ մասին մարտի 25-ին լրագրողներին հայտնել է Հայաստանում Իտալիայի դեսպան Բրունո Սկապինին «Իտալիա-Հայաստան. համագործակցության ծրագրեր» համաժողովի բացման ժամանակ:
«Մենք մշակել ենք և ցանկանում ենք ներկայացնել ծրագիր, որի շնորհիվ ստեղծվելու է կառույց, որն աջակցելու է հայկական և իտալական ձեռնարկությունների միջև կապերի հաստատմանը և ամրապնդմանը»,- ասել է նա:

Դեսպանի խոսքերով, ստեղծվելու է երկկողմանի Առևտրի պալատ, որը կոչվելու է «Հայ-իտալական առևտրաարդյունաբերական ասոցիացիա», որը գրանցվելու է Հայաստանում և գործելու հայկական օրենսդրության համաձայն, բայց հետագայում պետք է ճանաչվի Իտալիայի տնտեսական զարգացման նախարարության կողմից: Սկապինին նշել է, որ բացառված չէ, որ ապագայում ասոցիացիան դրամական միջոցներ է ստանալու իր աշխատանքի համար:

Նրա խոսքերով, ասոցիացիայի մասնակիցներ լինելու են այն հայ և իատալացի ձեռնարկատերերը, ովքեր շահագրգռված են երկկողմանի առևտրի զարգացման մեջ, զբաղվում են առևտրի տեխնոլոգիաներով, կահույքով, հագուստով, «սակայն մեր խնդիրը ներդրումներին նպաստելն է»: Այդ կազմակերպության կանոնադրությունն ընդունվելու է մինչև 2011-ի առաջին կիսամյակի վերջ: Սկապինիի խոսքերով, համաժողովի նպատակն է պահպանել այն բարի ավանդույթները, որոնք ունի դեսպանատունը, մասնավորապես, հանդիպումներ Հայաստանի գործարար շրջանների ներկայացուցիչների հետ: «Հանդիպման նպատակն է ոչ միայն միմյանց ներկայացնել հայ և իտալացի ձեռնարկատերերին, այլ նաև զրուցել այն մասին, թե ինչպիսին կարող է լինել համագործակցությունը երկու երկրների գործարարների միջև»,- ասել է դեսպանը:


Աղբյուրը` hayernaysor.am

La oficina de la ONU en Armenia llama a la población de Armenia que se una a las poblaciones alrededor del mundo y apague las luces de la casa el 26 de marzo de 8 y media hasta 9 por la noche para marcar la “Hora del Planeta”. Apagar las luces por una hora traerá a cambio positivo en la protección ambiental. El año pasado millónes de personas de 128 países participaron en este evento y lo convirtieron en uno de las campañas mundiales a gran escala que está dirigida al levantamiento del nivel de información pública.
La “Hora del Planeta” organizada por la ONG internacional “Fundación Mundial de la Naturaleza” /WWF/ tiene el objetivo de levantar el nivel de información pública sobre el cambio del clima y de la necesidad de gastar la energética por ahorrar más.
/Traducido por Tadevos Paskevichyan/



Fuente: int.armradio.am

ԱՐԱՄ ՍՐԲԱԶԱՆ ԱՐՔԵՊԻՍԿՈՊՈՍ ԱԹԵՇՅԱՆ
Պոլսո հայոց պատրիարքարանի ընդհանուր փոխանորդ

-Սրբազա՛ն, եկե՛ք զրույցը սկսենք Պոլսո հայոց պատրիարքարանի մասին համառոտ պատմական ակնարկով:
-Երբ 1453 թ. Մեհմեդ Ֆաթիհ սուլթանը գրավեց Կ. Պոլիսը, 8 տարի անց` 1461 թ.-ին, ըստ ավանդության, իր սիրելի բարեկամին` Բուրսայի եպիսկոպոս Հովակիմին, բերեց Պոլիս, հռչակեց պատրիարք և հիմնեց Պոլսո հայոց պատրիարքարանը: Այս քայլը նաև ուղղված էր հույների դեմ, քանի որ նրանք ևս պատրիարքարան ունեին: Միևնույն ժամանակ սուլթանը գավառներից բերել տվեց հազարավոր հայերի` բնակեցնելով Պոլսի պարիսպների շուրջ. սուլթանի համար հայերը վստահելի ժողովուրդ էին:
Այդ էր պատճառը, որ հայերին շնորհվեց "Միլլեթի սադըքա" ("Վստահված ժողովուրդ") անվամբ մի հրովարտակ: Այս տարի` 2011 թ.-ին, լրանում է պատրիարքարանի 550-ամյակը: Տարեդարձի տոնակատարություններն սկսելու ենք այս տարվա ապրիլից` շարունակելով ողջ տարին: 550 տարվա պատմության մեջ պատրիարքարանը գործել է Թուրքիայի մեջ և իշխանություն ունեցող աթոռ է եղել. նույնիսկ Մայր եկեղեցու մեջ կաթողիկոս ենք օծել: Քանի որ Օսմանական պետության կենտրոնը Պոլիսն էր, Պոլսի պատրիարքարանի աթոռն էլ բարձր դիրքում էր գտնվում: Սակայն 1915 թ.-ից հետո պատրիարքարանը պատասխանատու եղավ միայն Թուրքիայի սահմաններում ապրող հայերի համար:

-550 տարիների ընթացքում ինչպիսի՞ դերակատարություն է ունեցել Պոլսո հայոց պատրիարքարանը հայ ժողովրդի կյանքում:
-Եթե հայացք ձգենք պատմությանը, կտեսնենք, որ Պոլիսը եղել է մշակույթի կենտրոն: Բազմաթիվ գրողներ, իրավաբաններ, պատգամավորներ` բոլորը սերել են այստեղից ու մեծ դեր կատարել հայ ժողովրդի պատմության մեջ: Պոլիսը 550 տարվա պատմության ընթացքում մեծ հեղաշրջում է կատարել մեր ժողովրդի կյանքում: Մինչ օրս էլ Պոլսի համայնքն իսկապես գործուն համայնք է եւ մեծ դեր է կատարում Թուրքիայի կյանքում: Թեև դեռևս չունենանք քաղաքական ձայն, այնուամենայնիվ հայերը մեծաթիվ են Թուրքիայում ապրող փոքրամասնությունների մեջ` կազմելով 70 հազար: Պատահական չէր, որ պետությունը մեզ մեծ կարևորություն է տալիս:

-Կարելի՞ է ասել, որ հենց Պոլսո հայոց պատրիարքարանն է համախմբում այստեղի հայերին իր շուրջը:
-Անշո՛ւշտ, եթե պատրիարքարանը գոյություն ունի, ուրեմն գոյություն ունի նաև հայ համայնքը, և մեր համայնքը` իր բոլոր հաստատություններով, շրջապատել է հայոց պատրիարքարանը, գործում է վերջինիս հովանու ներքո: Մենք քաղաքական հարցերի շուրջ իրավունք չունենք որևէ հաստատության հրահանգներ տալու, քանի որ թաղային խորհուրդները և նման այլ բոլոր հաստատությունները գործում են պետության վավերացմամբ: Սակայն հայկական կազմակերպությունները բարոյապես կապված են մեզ և ենթակա են մեր հրահանգներին: Այսօր առանց պատրիարքարանի որոշման ոչ մի թաղային խորհուրդ, հոգաբարձու կամ խնամակալ ինքնագլուխ չի գործում: Քանի որ մենք կրոնաազգային համայնք ենք, հայերը սերտ կապված են պատրիարքարանին:

-Դուք նշեցիք, որ հայկական համայնքի թիվը կազմում է 70 հազար մարդ: Ի՞նչ հաշվարկներով է այդ թիվը ներկայացվում:
-Պատրիարքարանը չունի այս 70 հազար հայի անունների գրանցումները, բայց յուրաքանչյուր թաղամաս ունի իր գրանցամատյանները, որոնց շնորհիվ էլ տեղեկանում ենք, թե որ թաղում քանի հայ է բնակվում: Պետք է նշել, որ հայերի թիվն իրականում 70 հազարից ավելի է. կան շատ հայեր, ովքեր քաջություն չունեն ասելու, որ հայ են: Իրենց ազգությունը գաղտնի պահող հայերի թիվը հասնում է 100 հազարի: Հետևաբար կարելի է ասել` Թուրքիայում բնակվում է շուրջ 170 հազար հայ: Նրանք գիտեն իրենց հայ լինելու մասին, բայց քանի որ ապրում են շրջաններում, վախենում են, որ իրենց կհեռացնեն աշխատանքից, թաքցնում են իրենց ինքնությունը:

-Որքանո՞վ են այդ վախերն արդարացված:
-Թուրքիայի մասին խոսելիս պետք է անդրադառնանք նրա արևելյան և արևմտյան շրջաններին: Արևմտյան շրջաններում հասարակությունը` մասնավորապես երիտասարդությունը, համեմատաբար ավելի զարգացած է: Մի կողմ թողնելով այնպիսի քաղաքների, ինչպիսիք են Պոլիսը, Անկարան, Իզմիրը եւ Անթալիան` անհրաժեշտ է դիտարկել Սասունը, Կարսը, որտեղ ժողովուրդը թաքցնում է իր ինքնությունը: Այսպես, այն ժամանակ, երբ բացահայտվում է հայ ուսուցչի ինքնություն, նրան հեռացնում են աշխատանքից: Նման երեւույթները հաճախակի են տեղի ունենում: Այսինքն` Պոլսի և այլ արեւմտյան քաղաքների կյանքը լիովին տարբերվում է արեւելյան շրջանների կյանքից:

-Հայերի մոտ նկատվո՞ւմ են Թուրքիայի արեւելյան շրջաններից դեպի արևմտյան շրջաններ տեղափոխվելու միտումներ:
-Եթե նրանք կալվածքներ ունեն արևելյան քաղաքներում, չեն կարող դրանք թողնել ու տեղափոխվել այստեղ: Այդ կալվածքները շատ դժվար է վաճառել, նույնիսկ վաճառքն իրականացվում է շատ չնչին գնով` գրեթե մեկ տասներորդ գնով: Այս պայմաններում նրանք բնականաբար չեն ցանկանում գրեթե անվճար թողնել կալվածքները: Սակայն այն հայերը, ովքեր նման կալվածքներ չունեն, փորձում են տեղափոխվել արևմտյան շրջաններ` մասնավորապես Պոլիս: Նրանք դիմում են պատրիարքարան, փոխում իրենց անձնագրերը` դառնալով հայ քրիստոնյա:

-Պոլսից դուրս հայերը որտե՞ղ են առավելապես կենտրոնացած:
-Վերոնշյալ 70 հազարից 66-67 հազարը բնակվում է Պոլսում: Գավառաբնակ հայության թիվը չի անցնում 3000-ից: Ավելի քան 500 հայ բնակվում է Անկարայում: Սեբաստիայում ունենք 70 հոգի, Խարբերդում` շուրջ 20 հայ ընտանիք: Մալաթիայում հաշվվում է շուրջ 20 ընտանիք կամ 50 հայր: Իսքենդերունում, որտեղ ունենք 3 հայկական եկեղեցի, բնակվում է շուրջ 300 հոգի: Այլ քաղաքներում ապրում է շուրջ 10-20 հայ:

-Իսկ հայ համայնքը համալրվո՞ւմ է արտասահմանից եկող հայերով:
-Մենք այդ 70 հազարի մեջ նկատի չունենք հայաստանցի հայերին, որովհետև նրանք տեղացի չեն: Բոլորն էլ, եթե չասենք փախստական (պետությունն արտոնել է նրանց), բայց անօրինական են ապրում Թուրքիայում. գալիս են մեկ ամսվա մուտքի արտոնագրով, սակայն ապրում են տասը տարի: Եվ, փաստորեն, քանի որ իրենք թուրքահպատակ չեն, ապա չեն կարող ընդգրկվել վերոնշյալ թվում:

-Որքա՞ն հաճախ եւ ի՞նչ հարցերով են հայերը դիմում պատրիարքարանին:
-Երբ խնդիրներ են ունենում, այդ ժամանակ են դիմում պատրիարքարանին: Դա նորմալ երևույթ է, եւ պատրիարքարանը փորձում է իր հնարավորությունների սահմաններում օգտակար լինել նրանց: Պետք է նշել, որ հիմնականում պատրիարքարանի շրջակայքում բնակվող հայերն են, որ ամեն կիրակի գալիս են պատարագի: Դժբախտաբար, դժվար է լուծել նրանց պսակադրության և մկրտության խնդիրները: Նրանք այստեղ կարողանում են միայն քաղաքացիական ամուսնություն կնքել, բայց ոչ եկեղեցական պսակադրություն: Հետևաբար եկեղեցին նրանց զավակներին ընդունում է որպես ապօրինի երեխաների: Մենք, չցանկանալով, որ այդ մանուկները մնան չմկրտված, մկրտում ենք և շատ մտորում այդ հարցի լուծման ուղիները գտնելու շուրջ:

-Ի՞նչ խնդիրներ եւ դժվարություններ ունի հայ համայնքը:
-Երբ մենք խոսում ենք հայկական համայնքի խնդիրների մասին, նկատի ունենք մեր հաստատությունների դժվարությունները: Պատրիարքարանին հետաքրքրում է ոչ թե առանձին հայ անհատների հոգսերը, այլ համայնքի ընդհանուր շահը: Օրինակ` ունենք կալվածքներին առնչվող խնդիրներ: Մինչեւ 1980-ական թթ. մեր եկեղեցին, դպրոցները, այլ հաստատություններն ու կալվածքները եթե ոչ ամբողջությամբ, ապա մեծամասնությամբ բռնագրավված էին: Բայց այս իշխանությունների օրոք մի փոքր մեղմացել են այդ հարցերը: Քանի որ այս կառավարությունը համեմատաբար ավելի կրոնամոլ է ու հարգանք է տածում մյուս կրոնների հանդեպ, սկսեց մեր կալվածքները աստիճանաբար վերադարձնել; Սա պահանջում է նաև Եվրոպական Միությունը: Հատկանշական է, որ մեր եկեղեցիները, դպրոցները և մյուս հաստատությունները կանգուն են մնում հենց այս կալվածքների եկամուտների շնորհիվ: Թեեւ պետությունն սկսել է կամաց-կամաց վերադարձնել կալվածքները, բայց դեռ ընդամենը 100-ից 5-ն է հետ տրվել: Մենք դեռ շատ կարևոր կալվածքներ ունենք, որ հետ ենք պահանջում պետությունից, եւ տակավին կան վիճելի կալվածքներ: Չգիտենք, թե նրանցից քանիսը հետ կտան: Եթե պետությունը չի վերադարձնում կալվածքները, մենք դիմում ենք դատարան: Եթե դատարանն էլ է մերժում մեր հայցը, դիմում ենք եվրոպական դատարան` պահանջելով մեր իրավունքը:

-Կարելի՞ է ասել, որ Թուրքիայի բոլոր հայկական դպրոցները գտնվում են պատրիարքարանի ենթակայության տակ:
-Այո՛, բայց հովանու տակ: Դպրոցները գործում են անկախ, բայց բարոյապես ենթակա են պատրիարքարանին և հաշվի են առնում մեր հրահանգներն ու դիտողությունները:

-Քանի՞ հայկական կրթօջախ կա այսօր Թուրքիայում:
-Նախ նշենք, որ Հայ առաքելական եկեղեցուց բացի՝ ունենք նաև հայ կաթոլիկ եկեղեցի և համայնք, որի անդամների թիվը չի անցնում 3000–ից: Հայ կաթոլիկ եկեղեցին ունի 10 եկեղեցի ու 3 դպրոց: Հայ բողոքական համայնքի անդամների թիվը չի հասնում 1000 հոգու: Այս համայնքը չունի որևէ դպրոց: Եթե Հայ առաքելական եկեղեցու ունեցած դպրոցներին միացնենք նաև հայ կաթոլիկ եկեղեցու դպրոցները, ապա կունենանք 15 հայկական դպրոց: Պոլսո հայոց պատրիարքարանի հովանու տակ գործում է 12 հայկական դպրոց, որոնցում սովորում է ավելի քան 3000 աշակերտ:
Այս թիվը շատ փոքր է: Ժամանակին մեկ դպրոցում սովորողների թիվը հասնում էր 1500-2000-ի: Երեխաների եւ պատանիների մեծ մասը նախընտրում է հաճախել տեղական դպրոցներ կամ արտասահմանյան քոլեջներ: Ոմանք քոլեջներն են գերադասում, որովհետեւ այնտեղ ավելի որակյալ ուսում են ստանում: Ոմանք նախընտրում են թուրքական դպրոցները, քանի որ անվճար են: Ոմանք էլ հայկական դպրոցներ չեն ուղարկում իրենց երեխաներին, քանի որ իրենց տանը մոտ որևէ հայկական դպրոց չկա: Պետք է նկատել, որ հայ աշակերտների թիվն առավել շատ է օտար դպրոցներում: Հենց այդ պատճառով էլ վերջին տարիներին մեծացել է խառն ամուսնությունների թիվը:

-Ի՞նչ միջոցներ է ձեռնարկում պատրիարքարանը համայնքի ուծացումը կանխելու ուղղությամբ:
-Պետությունը մեղավոր չէ այս հարցում: Նշված բոլոր խնդիրներն էլ մեր համայնքի հոգսերն են: Դրանք ի հայտ են գալիս նաև բազում ընտանիքների՝ սեփական մշակույթի, եկեղեցու, դպրոցի նկատմամբ անտարբերության հետևանքով:

-Քանի՞ հայկական եկեղեցի է գործում Թուրքիայում:
-Պոլսի մեջ ունենք ընդհանուր թվով 37 եկեղեցի: Մի գործող հայկական եկեղեցի ունենք Կեսարիայում, 3-ը` Իսքենդերունում, 2-ը` Տիգրանակերտում, մեկն էլ՝ Մարդինում՝ Դեւրիքում: Այսինքն՝ ընդհանուր թվով` 44 հայկական եկեղեցի:

-Դուք ասացիք, որ Իսքենդերունում ապրում է 3000 հայ, եւ գործում է 3 եկեղեցի: Կարելի՞ է ասել, որ հենց եկեղեցիների թվով է պայմանավորված վայրի հայաշատ լինելը:
-Դարեր շարունակ հենց այդպես էլ եղել է: Հայ ժողովրդին համախմբողը եկեղեցին է եղել: Առանց եկեղեցու համայնք չի կարող գոյություն ունենալ, քանի որ համայնքը կարճ ժամանակ անց կցրվի: Եկեղեցու առկայությունը մեծ դեր է խաղում՝ ձուլումը կանխելու առումով: Մեր ժողովուրդը Իսքենդերունում բնակվում է այդ եկեղեցիների շուրջ: Ամռանը Իսքենդերունի Վաքըֆ գյուղը, որտեղ գտնվում է եկեղեցիներից մեկը, ունենում է բազմաթիվ հայ այցելուներ, ովքեր գալիս ու մկրտվում են տեղի եկեղեցում: Ինչ վերաբերում է Տիգրանակերտի եկեղեցուն, ապա վերջինիս տանիքը փուլ էր եկել: Այն, դժբախտաբար, չի գործում, թեև այնտեղ ունենք փոքրաթիվ համայնք ու թաղային խորհուրդ: Կեսարիայում համայնք չունենք. այստեղ բնակվում է ընդամենը 2 ընտանիք: Տիգրանակերտում 3-4 ընտանիք կա: Բայց թաքնված հայերի 50 ընտանիք կա այստեղ: Դեւրիքում կա ընդամենը մեկ ընտանիք:

-Եթե չխոսենք մեր պատմական եկեղեցիների վերականգնման մասին, մեծ դժվարությունների հանդիպո՞ւմ եք նոր եկեղեցիներ կառուցելու հարցում:
-Առանձնապես հեշտ չէ: Օրինակ` ասորիները, որոնց թիվը հասնում է շուրջ 20 հազարի, ունեն իրենց պատկանող ընդամենը մեկ եկեղեցի, իսկ մյուս եկեղեցիները վարձում են: Նրանք դիմել են նոր եկեղեցի կառուցելու համար, պետությունը խոստացել է, բայց արդեն քանի տարի է` սպասում են: Մենք նման կարիք չունենք: Եթե կարողանանք լավ վիճակում պահել մեզ պատկանող եկեղեցիները, դա էլ է մեզ բավական: Թուրքիայի սահմաններում ամենամեծ եկեղեցին Տիգրանակերտի Սուրբ Կիրակոս եկեղեցին է` յոթ խորաններով, մոտ 1400 ք/մ.: Տիգրանակերտի եկեղեցու վերանորոգումը պահանջում է բավականին մեծ գումար` 3 մլն ԱՄՆ դոլար, որի կեսն անգամ դեռ չենք կարողացել հավաքել: Նյութական “նեղությունը” չի թողնում, որ կարողանանք մեր եկեղեցիները մեր ուզած ձևով վերանորոգել:

-Ինչ կապեր ունի Հայոց պատրիարքարանը Թուրքիայում գործող կրոնական այլ համայնքների, հոգեւոր առաջնորդների հետ:
-Մենք շատ սերտ կապեր ունենք մյուս աթոռների հետ` հունաց պատրիարքի, ասորի եպիսկոպոսի հետ, բողոքական ու կաթոլիկ եկեղեցիների հետ: Տարին մեկ անգամ աղոթքի շաբաթ ունենք եւ յուրաքանչյուր օր տարբեր եկեղեցիներում ժողովրդի հետ աղոթք ենք անում: Շատ անգամ մեզ հուզող հարցերը քննարկում ենք միմյանց հետ, բանավիճում: Մեր հարաբերությունները շատ ջերմ են: Թուրքիայի այս կառավարության կրոնասիրության պատճառով սերտացել են հարաբերությունները նաև մուսուլմանական առաջնորդության հետ: Լավ են հարաբերությունները հրեական համայնքի հետ:

-Դիմու՞մ են այլ քրիստոնյաներ պատրիարքարանին` հայկական եկեղեցում իրենց պատարագն անելու խնդրանքով:
-Անշո՛ւշտ: Հույները դիմել են Կեսարիայի հայկական եկեղեցու համար: Երբեմն բողոքականներն են դիմում: Դիմում են ղպտիները: Իհա՛րկե, պատրիարքարանը մեծ սիրով տրամադրում է հայկական եկեղեցիները:

-Ասացիք, որ այս տարի նշվելու է Պոլսո հայոց պատրիարքարանի 550-ամյակը: Ինչպիսի՞ միջոցառումներ են նախատեսվում այդ կապակցությամբ:
-Դեռ հստակ ամսաթվեր չենք որոշել: Տոնակատարությունները սկսելու ենք պատարագով: Նախատեսվում են բանախոսություններ նաև արտասահմանից հրավիրված հյուրերի մասնակցությամբ: Կկազմակերպվեն համերգներ, տարբեր միջոցառումներ, ինչպես նաև մեծ ընդունելություն, որին մասնակցելու են թե՛ բարձրաստիճան պաշտոնյաներ եւ թե՛ հայկական համայնքի ներկայացուցիչներ: Շատ ուրախ միջոցառումներ չենք կազմակերպելու, որովհետեւ, ինչպես գիտեք, մեր պատրիարքը ծանր և անբուժելի հիվանդ է:

-Այսօր Թուրքիայում ապրող հայերը կարողանո՞ւմ են պահպանել երբեմնի լավագույն ճարտարապետի, թատերական գործչի կամ նկարչի համբավը:
-Անշո՛ւշտ, օսմանյան շրջանի մեծ-մեծ տաղանդներն այսօր չունենք: Սակայն համայնքն ունի տաղանդավորներ: Այսօր շնորհալի գրողներ ունենք, լավագույն համալսարաններում պրոֆեսորներ, անվանի ճարտարապետներ, երաժիշտներ: Այս երկրի մեջ հայ ժողովուրդը, հայ համայնքն իր ներդրումն ունեցել են` լինի թատերական ասպարեզում թե երաժշտության կամ ճարտարապետության: Պոլսի բոլոր պալատները Պալյան ընտանիքի կողմից են կառուցվել: Մեր համայնքի անհատների այսօրվա ուսումնասիրությունները հայտնաբերեցին հարյուրավոր երաժիշտների, երգահանների, ովքեր մեծ ներդրում են ունեցել թուրքական երաժշտության զարգացման գործում: Տասնյակ անհատներ թատերագրության հիմքն են դրել: Սկսած Օսմանյան կայսրության ժամանակներից մինչև մեր օրերը հայերը մեծ դեր են խաղացել այս պետության զարգացման գործում: Ունեցել ենք նախարարներ ու պատգամավորներ: Սակայն, ցավոք, այսօր չենք կարող նման պաշտոններ զբաղեցնել: Այս կառավարության օրոք սկսեցին "դռները բացել", որպեսզի ոչ մահմեդականներն էլ կարողանան պատգամավոր ընտրվել:


Տիգրան Պետրոսյան
Աղբյուրը` armedia.am

mapa-Armenia-Colombia
Una ceremonia religiosa y el acto protocolario correspondiente sirvieron de marco para la celebración el 14 de octubre de 2010, de los 121 años de la fundación de la ciudad de Armenia, llamada la "Ciudad Milagro de Colombia".

Distintas actividades se cumplieron durante todo el día en varios escenarios, dentro de la programación que desde principios de octubre de 2010 se realizo, y que se concluyo con la condecoración de la Alcaldía al ex alcalde Helio Martínez Márquez, nonagenario líder conservador a quien se lo ha señalado de ser la conciencia moral de la ciudad.

"El nombre Armenia en Colombia",por Vartán Matiossian.

La curiosa presencia del nombre "Armenia" en Colombia ha dado lugar a una serie de especulaciones sobre la presencia armenia en ese país. Aunque no será tema de nuestro estudio, cabe destacar que el mismo aparece en otras repúblicas vecinas: Ecuador, El Salvador, Guatemala y Honduras.

Armenia en Colombia
El catastrófico terremoto del 25 de enero de 1999 en Colombia, cuyo epicentro fue el emporio cafetalero de Armenia, capital del departamento de Quindío, volvió a poner en los titulares de la prensa internacional el nombre, a escasos diez años del sismo de Armenia (1988) y a pesar de los miles de kilómetros de distancia entre ambos países. No faltaron las organizaciones armenias que en la Diáspora extendieron su asistencia a los damnificados, recordando el nombre de la ciudad y la necesidad de ayuda solidaria con el pueblo colombiano.

Según la Enciclopedia Británica, Armenia fue fundada en 1889 por Jesús María Ocampo y Antonio Herrera. Con sus 250.000 habitantes (1997) y su rápido desarrollo económico, esta ciudad, a la que en 1929 un candidato presidencial colombiano apodara "la ciudad milagro de Colombia", exporta su café con la marca "Armenia". Las acciones del café liviano de Colombia se conocen en la Bolsa del Café de Nueva York con las siglas "MAM" (Medellín, Armenia, Manizales").

En oportunidad del terremoto de 1999, el influyente diario armenio "Haratch", publicado en París, informaba que "la ciudad de Armenia fue fundada en 1899 por emigrantes de Antioquia". Tanto esta fecha como la de la Enciclopedia Armenia Soviética ("fue fundada en 1880 con el nombre de Villa Holduín") son producto de sendos errores tipográficos. La data fue corregida en la Enciclopedia Armenia Abreviada ("fue fundada en 1889 con otro nombre").

En 1986, el difunto presidente de la desaparecida Fundación Murekian de Buenos Aires, Dikrán Murekián, señalaba que "puedo asegurar que entre nosotros hay pocos que sepan acerca de las circunstancias de la denominación de esa gran ciudad, incluso del poblamiento, sin hablar del presente". Pero algunos autores ya habían intentado establecer vínculos con los armenios.

Hovhannés Babesián inicialmente había escrito que "en el siglo XIX fue fundada por un grupo de inmigrantes armenios", en quien se basaron Kamsar y Aspram Avetisián para decir que "fue fundada en el siglo XIX por un grupo de inmigrantes armenios. Actualmente la ciudad tiene una población de 70 mil, en la que ya predominan los extranjeros". A su turno, Zavén Sabundjián intentó dar mayor precisión cronológica, partiendo de lo escrito por Babesián: "Fue fundada en el siglo XIX por un grupo de inmigrantes armenos, quienes, salvados de las matanzas, se establecieron allí". En un volumen póstumo, Babesián se explayó en mayor detalle, al escribir que "fue fundada en el siglo XIX por un grupo de inmigrantes armenios, cuyos emprendimientos industriales florecieron allí, lo que atrajo a muchos obreros". Quizás inspirándose en este párrafo, el semanario "Armenian Reporter" de Nueva York (actualmente en Nueva Jersey), editorializaba con motivo del terremoto de 1999 que el nombre había surgido de comerciantes armenios que habían recorrido Sudamérica y se habían establecido allí. Queda para el futuro determinar la fuente empleada por Babesián.

En un artículo publicado en inglés y firmado por Narciso Binayán Carmona se dice que "algunos armenios viven en la ciudad colombiana de Armenia, productora de café, muchos de los cuales conservan sus nombres de pila armenios, aunque han perdido sus apellidos". No obstante, según el autor, este detalle de aparente interés es falso; una mano desconocida lo incluyó en la traducción al inglés, ya que no figuraba en el original. Robert Hewsen, quien ha usado ese artículo como fuente, afortunadamente no cayó en la trampa y en su mapa de Sudamérica hizo notar que Armenia "es una ciudad colombiana sin comunidad armenia".

 Armenia-Colombia
En 1954 el obispo armenio católico Cirilo Zohrabián visitó Colombia y recogió el dato de que el primer armenio de Armenia había sido "un armenio de Rusia de nombre Hovhannesov", que se había establecido veinte años antes, "ni él sabe por qué y cómo". Y agregaba que "en toda Colombia no existe ni la sombra de un armenio".

Esa sombra había existido, sin embargo. En 1928, por encargo de la Casa Bakirgián de Manchester, llegaban a Barranquilla Stepán Zarikián, de 14 años, y su hermano Hrant con el propósito de explorar las posibilidad de la venta de tejidos. El estudio demostró que no había mercado suficiente, lo que motivó que en 1930 ambos hermanos partieran hacia la capital de Venezuela, Caracas.

Inesperadamente, otra sombra aparece ni más ni menos que en la celebérrima novela de Gabriel García Márquez, "Cien años de soledad". El coronel José Arcadio Buendía va con sus hijos a visitar la feria de los gitanos, que habían llegado a Macondo. Allí se encuentra con un "armenio taciturno que anuncia en castellano un jarabe para hacerse invisible." y que realmente se vuelve invisible. Por más que la novela sea una de las obras liminares del realismo mágico, García Márquez se ha referido en distintas ocasiones (recientemente en el primer tomo de sus memorias, "Vivir para contarla") a la fuente histórica o personal de ciertos pasajes y personajes de la novela. Aunque no hemos hallado mención alguna del caso del armenio taciturno, no es improbable que este episodo esté basado en un recuerdo de la infancia del Premio Nobel colombiano, en la década de 1930.

Dicho sea de paso, un decreto de febrero de 1937 establecía reglamentaciones más restrictivas para la inmigración con destino a Colombia de quince nacionalidades, entre las que figuraban egipcios, griegos, palestinos, búlgaros, rumanos, rusos, sirios y turcos . Aunque los armenios no figuran en la lista, es indudable que quienes viajaran con pasaporte de esos orígenes se verían sometidos a las mismas condiciones para el ingreso.

Las 43 Armenias de Colombia.
La lista completa de los topónimos colombianos que llevan el nombre Armenia nos confronta con un hecho inesperado. De acuerdo con la información contenida en un diccionario geográfico de ese país, en 1980 existían treinta sitios conocidos con el nombre de Armenia, doce La Armenias y una Armenia Central. Los cuarenta y tres puntos geográfricos (ciudades, pueblos, montes, valles, arroyos, etc.) se reparten en dieciséis provincias de las treinta y una que componen Colombia: Antioquia (siete), Valle del Cauca (cinco), Quindío (cuatro), Tolima (cuatro), Huila (cuatro), Risaralda (tres), etcétera.

Existe una segunda ciudad de Armenia en el departamento de Antioquia, mucho menos importante que la Armenia de Quindío, pero más antigua. Fue fundada el 21 de septiembre de 1868 con el nombre de La Mantequilla con el que se conocía el sitio y el 2 de agosto de 1875 fue rebautizada Armenia de acuerdo con el proyecto de ley de Alejandro Botero Uribe.

En la segunda mitad del siglo XIX los habitantes del departamento de Antioquia realizaron una migración masiva hacia el sur, en la región del río Quindío. Los motivos de este movimiento poblacionales eran la extracción de caucho, la cría de cerdos, la búsqueda de tierras fértiles y la necesidad de alejarse del teatro de batalla de las guerras civiles de 1876-1899.

Aunque fundada catorce años antes de su homónima de Quindío, departamento al que emigró parte de la población de Antioquia, no hemos hallado ninguna hipótesis que sugiera un origen común para ambas Armenias. Ni tampoco se ha intentado elucidar por qué Armenia de Antioquia adoptó ese nombre en 1875.

La migración puede haber sido el origen del nombre Armenia en los departamentos meridionales de Quindío y Caldas ­­(en 1905 Armenia formaba parte de Caldas, de la que Quindío se escindió en 1966), pero no del nombre homónimo en los restantes 13 departamentos.

Las matanzas de 1894-1896 y el nombre Armenia.
En la década de 1970, el Visitador Apostólico para los armenios de América Latina, Mons. Pascual Tekeyán, fue huésped del arzobispo de Bogotá, quien con respecto al origen del nombre Armenia le dijo: "‘Yo estuve presente en ese nombramiento. El gobierno lo hizo por solidaridad al pueblo armenio masacrado por los turcos... Este gesto se repitió también por la ciudad [Armenia] de Antioquía' (los colombianos pronuncian Antióquia)".

Va de suyo que el eclesiástico no podía haber sido testigo de hechos acontecidos ochenta o cien años antes, y en 1875, cuando Armenia de Antioquia recibió su nombre, no había matanzas masivas de armenios en Turquía. No obstante, es legítimo que el nombre se considera homenaje a las víctimas de tales matanzas.

Así, en el sitio web del Instituto Municipal de Cultura de Armenia leemos que "originalmente a la ciudad se la pensó llamar ‘Villa Holguín’, en homenaje al entonces presidente de la República; pero la noticia de un genocidio perpetrado por los turcos en una región de Besarabia llamada Armenia (sic!) y la existencia ya de una finca con la misma denominación, en lo que hoy es la carrera 19 con calle 30, hicieron que los pobladores prefirieran el nombre de Armenia". Está de más decir que Armenia no está en Besarabia y que el Genocidio Armenio comenzó en 1915.

Las dos enciclopedias armenias escriben: "Haciéndose eco de las matanzas armenias de 1894-96 en Armenia Occidental y para eternizar la memoria de las víctimas armenias, la ciudad fue rebautizada Armenia y allí se erigió un monumento". Y en la citada información de "Haratch" se puntualizaba que "Jesús María Ocampo dio ese nombre a la ciudad en memoria de los armenios cristianos asesinados por los turcos en Armenia Occidental".

Según Hewsen, "en Colombia existe una capital provincial llamada Armenia, aparentemente como expresión de simpatía por los sucesos de 1915". Esta versión, carente de fundamento, al menos ha sido suavizada con el empleo del adverbio "aparentemente".

La fuente de la Enciclopedia Armenia Soviética es, en nuestra opinión, un artículo de la revista "Sovetakán Grakanutiún" de Ereván, extractado del diario "Baikar" de Boston, que a su turno lo había tomado de su colega en inglés "The Armenian Mirror-Spectator", de la misma ciudad. Rose Akgulian, una trabajadora social de Wisconsin que había vivido en Colombia por espacio de un año, había publicado una fotografía que le habían enviado sus amigos colombianos, en la que aparecían un tocón y un hacha incrustada en él. La explicación en castellano que figuraba en el reverso de la foto decía: "Armenia, departamento de Quindío"

Parque de los Fundadores
Por insistencia de Don Alejandro Suarez S., a las familias de Jesús María Ocanipo [v.g. Ocampo] Toro y de su bravo amigo Sebastien [v.g. Sebastián], a Roso Londoni y a uno de sus hijos se les permitió determinar el lugar exacto de la fundación de Armenia, la actual capital de Quindío. El nombre anterior era Villa de Holguín, pero poco después la junta de fundadores lo convirtió en Armenia, en memoria de las matanzas, donde 200.000 fueron asesinados por los turcos por motivos político-religiosos. Este original monumento ha sido creado en honor de los fundadores en el parque que lleva su nombre".

Según la revista de Ereván, "la foto es un monumento simbólico que evoca a las víctimas armenias del año 1896". Sin embargo, el monumento no tiene relación alguna con esa evocación. El último párrafo es por demás elocuente al respecto.

En 1983, Sabundjián publicó una traducción desfigurada del texto de la foto, cuyo último párrafo nos exime de mayores comentarios: "El monumento ha sido erigido en memoria de los fundadores de la ciudad y de sus compatriotas mártires".

El 14 de octubre de 1980 la dirección de correos de Colombia emitió una estampilla por valor de 5 pesos que reproduce el monumento citado. Rodeado por tres guaduas, especie de plátano que crece en la zona, y con la fecha 1889 y el lema "Trabajo y civilización", el monumento constituye el escudo de la ciudad, diseñado por la Academia Colombiana de la Historia.

El contenido y el título del artículo de "Sovetakán Grakanutiún" ("El monumento a los mártires armenios en Colombia"), que ha repetido el empleado por los periódicos armenios de Estados Unidos, no tienen relación entre sí. El articulista anónimo de la Enciclopedia Armenia, al seguir el título, dio nacimiento a un monumento a las matanzas armenias inexistente, que en 1968 ya había entrado en el volumen de James Nazer (Nazarián), "El primer genocidio del siglo XX", donde una foto a toda página tenía el título de "Monument in Chile, South America", confundiendo Chile y Colombia . El error fue subsanado en la contratapa del libro "La matanza armenia" (1970), donde aparecen los dibujos o fotografías de los monumentos al Genocidio Armenio de Echmiadzín (Armenia), Bikfaya (Líbano), Ereván (Armenia), Armenia (Colombia), Antelias (Líbano) y Montebello (Estados Unidos).

En noviembre de 1972 un sastre jubilado de Fresno, Aram Mooshovián, y el escultor Varaz Samuelián, de la misma ciudad, partían rumbo a Armenia. La información destacaba que la ciudad "había sido fundada en 1895 por misioneros, el mismo año en que el padre de Aram, Hagop, había sido asesinado por los turcos". Mooshovián, que parece haber sido el cerebro de la visita, "incluso cree que inmigrantes armenios de todas partes se verán seducidos por la idea de vivir en Armenia".

Los visitantes colocaron una plaqueta recordatoria en la avenida principal de la ciudad, Avenida de las Américas: "En reconocimiento al pueblo de Colombia, que denominó Armenia esta ciudad en memoria de las matanzas de armenios cristianos en el año 1895" . Como se puede apreciar, la idea que tenían antes de viajar a Colombia había cambiado en parte, probablemente debido a la información que habían recabado in situ.

Por otra parte, Mooshovián y Samuelián habían acordado que este último esculpiera un busto de bronce de Abraham Lincoln, que se colocaría por encima de la plaqueta de mármol. Este objetivo también se cumplió, pero no en el lugar que habían previsto: el busto fue colocado en la entrada del Parque El Bosque, en el sector oeste de la ciudad.

Un nombre antiguo.
El nombre de Villa Holguín, primeramente adjudicado a Armenia, surge de Carlos Holguín, presidente de Colombia en 1888-1892, y tiene una estrecha vinculación con el problema de la relación entre la ciudad y las víctimas de las matanzas de 1894-1896.

Según un religioso colombiano, jefe de policía de Armenia en 1949, cuyo nombre desconocemos, Armenia había sido fundada en una granja perteneciente a Tigreros, que llevaba ese nombre desde hacía siglos. Los fundadores habían sido Tigreros y los hermanos Jesús (en realidad José) María y Alejandro Suárez. "Tigreros" era Jesús María Ocampo, así llamado por su afición a la caza del tigre.

Por lo tanto, en el momento de la fundación el nombre ya existía. Según la esposa de Ocampo, el terreno adquirido por éste (carrera 18 y calle 27) se llamaba "Armenia". El mismo nombre llevaba la casa situada en la granja, en el lugar ocupado hoy por el "castillo de Getsemaní".

Pero en realidad Ocampo se había establecido en 1886 en un terreno comprado a orillas del río Quindío, al que llamó "El Edén". En 1889 ya había cincuenta inmigrantes antioqueños, que se dedicaban al cultivo de tierras y a la búsqueda de minas. Se volvía necesario construir un puente sobre el río que facilitara las compras cotidianas en el pueblo de Calarca. El pedido de cooperación a sus habitantes no tuvo eco. Ocampo prometió construir no ya una fonda, que era su propósito inicial, sino una ciudad. Jesús María y Alejandro Suárez lo apoyaron. En primer lugar, compraron la tierra necesaria a un anciano llamado Antonio Herrera. Posteriormente, el 14 de octubre una asamblea de 40 personas eligió una Junta Pobladora; uno de sus miembros, Pedro Vicente Henao, sugirió el nombre de Villa Holguín, con lo cual se esperaba el apoyo del gobierno central. Pero Manuel Emilio Cárdenas, secretario de la Junta y liberal convencido, encontró una coloración política en el nombre y se opuso resueltamente. En una reunión subsiguiente, se puso a votación el nombre Armenia, que fue aprobado según las actas del 30 de noviembre de 1989.

¿Por qué Armenia? Según Alfonso Toro Patiño, el nombre se dio "como homenaje a las víctimas de una terrible masacre en el año 1880 cuando murieron 200 mil armenios a manos de los turcos por cuestiones político-religiosas, hecho que despertó una indignación mundial contra Turquía al punto de haberse recogido auxilios y donativos en todas partes, incluso entre los nuevos pobladores de Quindío (...). No obstante, no tenemos noticia de semejante matanza en 1880 (pero sì en 1894-1896), ni tampoco prueba alguna de ayuda colombiana, que no podemos descartar, o al menos un proyecto al respecto que pudiera haber sido la base para la hipótesis "armenia".

La siguiente "nota aclaratoria" de la municipalidad de Armenia sólo contribuye a enrevesar más el problema:

"Cabe anotar que el nombre de Armenia fue acordado en razón de que por ese entonces Turquía destacó sus ejércitos en Armenia,territorio Azerbaiyán en el Cáucaso y Colombia envió auxilios. Por ese motivo el nombre de Armenia se hizo muy conocido y un vecino de la región estableció en la hoy K19 con calles 27 y 28 una fonda de víveres que llamó Armenia".

Después de la guerra ruso-turca de 1877-1878, los ejércitos turcos nunca pusieron los pies en Armenia oriental (bajo la dominación rusa hasta 1917) y los "auxilios" colombianos se desconocen por completo. ¿Cuándo fue "ese entonces"? .Imposible saberlo. Pudo ser que Colombia intentara o lograra mandar ayuda, y que eso fuera la fuente de la hipótesis. Pero el texto es tan confuso --Armenia, ¿territorio azerí en el Cáucaso?-- que es preferible descartarlo de plano.

Pero Toro Patiño, en referencia a la naturaleza exuberante de Quindío, ha notado que los primeros pobladores de Armenia podían haber hecho un paralelo con los jardines del Edén y, dado que Armenia, en la interpretación bíblica, era la tierra donde se había asentado el Paraíso Terrenal, entonces el nuevo lugar podía merecer ese nombre. Continuando con su explicación, en los alrededores del monte Ararat "son todos lugares muy parecidos a la hoya del Quindío, según hemos podido comprobar con fotografías, descripciones y noticias de ciudadanos de dicho país, en cuyas vecindades están los antiquísimos y legendarios reinos de Montenegro, Circasia, Tebas o La Tebaida (...), que no por mera casualidad debieron influir en el curioso hecho de los nombres bíblico-orientales de la mayoría de las ciudades quindianas (...)".

Y aquí está la clave de la solución de este enigma. El padre Rafael Arboleda, rector de la Universidad Javierana de Bogotá, ha dado una explicación fundada sobre el origen del nombre. En el siglo XIX, estaba de moda bautizar las granjas de la zona con nombre bíblicos y del Cercano Oriente. Así es como en los alrededores de Armenia existen topónimos con los nombres de Líbano, Circasia, Calcedonia y Tebaida, que no tienen relación con los libaneses o los circasianos, por ejemplo. Fueron fundados en 1869, 1889 y, los últimos dos, en 1905.

En el departamento de Antioquia nos encontramos con las ciudades de Alejandría, Antioquía, Armenia, Betania, Caucasia y Jericó. El movimiento de pobladores de la zona hacia la cuenca del río Quindío fue motivo para que se fundaran las ciudades homónimas de Líbano, Armenia y Circasia. En la granja "Armenia" se hallaban el sitio conocido como "castillo de Getsemaní" y, un poco más arriba, el lote de "Belén".

Toda otra explicación es, lisa y llanamente, un mito.



Fuentes: http://guiamenc.blogspot.com
http://www.transoxiana.org/0107/matiossian-armenia_colombia.html

GLENDEL
Գլենդեյլում գործող Հայկական հիշատակի կենտրոնը մարտի սկզբին դատի է տվել ԱՄՆ-ի կենտրոնական բանկին (Federal Reserve)` տեղեկատվություն պահանջելով օսմանյան կառավարության կողմից 1915 թվականին հայերից ավարառված մեծ քանակությամբ ոսկու ձեռք բերման վերաբերյալ:

The California Courier թերթի վկայությամբ` հայցը ներկայացվել է Տեղեկատվության ազատության ակտի հիման վրա: Հայերից ավարառված ոսկին, որը ժամանակին արժեցել է 5 միլիոն թուրքական լիրա (22 միլիոն դոլար), այժմ հարյուր միլիոնավոր դոլարներ է գնահատվում:

ԱՄՆ-ի կենտրոնական բանկի ղեկավարությունը վերջերս հայտարարել է, որ բանկի տրամադրության տակ գտնված որեւէ հայկական ոսկու մասին արձանագրություններ չունի:

Այդուհանդերձ, The California Courier-ի հրատարակիչ Հարութ Սասունյանը ներկայացնում է ԱՄՆ-ի կենտրոնական բանկում հայկական ոսկու հայտնվելու հետևյալ սխեման.

Հայոց ցեղասպանության ժամանակաշրջանում օսմանյան կառավարությունը ավարառել է սպանված կամ տեղահանված հայերի ոսկին ու այլ արժեքավոր ունեցվածքը, բռնագրավել նրանց բանկային հաշիվները և բանկերին ի պահ տրված արժեքները և մի շարք բարդ գործարքների միջոցով հասցրել դրանք գերմանական ու ավստրիական բանկեր: Ի վերջո, հայերի ոսկին հանգրվանել է Բեռլինի Reichsbank-ում:

Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո «Անտանտ» դաշինքի պետությունները փոխհատուցում են պահանջել Գերմանիայից եւ պատերազմում նրա դաշնակից Թուրքիայից, որոնք, ենթարկվելով այդ պահանջին, 1921 թվականին Ֆրանսիային եւ Մեծ Բրիտանիային են փոխանցել Reichsbank-ում պահվող հայկական ոսկին:

Ֆրանսիան և Մեծ Բրիտանիան էլ, իրենց հերթին, այդ ոսկին J.P. Morgan բանկի Փարիզի մասնաճյուղի միջոցով վաճառել են ԱՄՆ-ին` փոխանակելով այն Միացյալ Նահանգների գանձապետարանի սերտիֆիկատների հետ:

The California Courier-ը ներկայացնում է նաև ժամանակին բրիտանացի և ամերիկացի քաղաքական գործիչների կողմից արված հայտարարություններ, որոնք, ըստ թերթի, հաստատում են հայերի ոսկու նախ` Ֆրանսիայի և Մեծ Բրիտանիայի տրամադրության տակ, ապա ի վերջո` Միացյալ Նահանգների կենտրոնական բանկում հայտնվելու փաստը:



Արման Հովհաննիսյան
azatutyun.am

Artículo del Director del Instituto del Genocidio
KARABAGH

Al menos en tres ocasiones en la historia, Turquía ha probado actos de genocidio en su esfuerzo por aplicar una política de exterminio total y la deportación de la población armenia de Karabagh. Desde una perspectiva histórica, la actual posición turca y los intentos por imponer las condiciones previas a Armenia, así como su continua presión sobre Ereván para lograr concesiones en el proceso de resolución del diferendo de Nagorno Karabagh, son muy reales. Referirse a los registros históricos es importante en el reconocimiento de los orígenes de la "Estrategia de Turquía" de cara a la cuestión karabaghí.


El primer intento

La expansión de las fronteras del Imperio Otomano en el Cáucaso se inició a partir del siglo XVI. En su camino a las orillas del Mar Caspio, los ejércitos turcos se enfrentaron con la fuerte resistencia de los armenios de Artsaj, y en muchas ocasiones sufrieron derrotas como resultado de la acción organizada de los karabaghíes. En 1725 el Sultán Ahmet III (1703 - 1730) emitió una fatwa especial para exterminar a los armenios por su exitosa resistencia contra los otomanos y ordenó se los matara a todos por traer a los rusos al Cáucaso y bloquear el acceso de los turcos otomanos hacia Bakú.

La confesión del general turco Saleh Pashá, quien fuera capturado por los armenios de Karabagh, confirmó que el Sultán tuvo como objetivo la total aniquilación de los armenios locales. Dijo Saleh: "El sultán ordenó el exterminio de los armenios y los persas, ya que las tropas del zar de Rusia ocuparon esa orilla del Mar Caspio, con lo que tenemos que atacar. Debemos eliminar a los armenios, que son como una cuña entre nosotros. Debemos destruir cualquier obstáculo existente en nuestro camino y abrir el mismo. Si no fuera por ustedes (los armenios), ya hubiéramos podido alcanzar Derbend y Bakú que nos pertenecen desde tiempos muy antiguos". (1)

En este documento del siglo XVIII, observamos cómo se aproximó Turquía hacia la cuestión de los "armenios no obedientes", que como se dijo, eran como una cuña entre Estambul y el Oriente turco. Después de perder miles de soldados y pashás, el Sultán y sus aliados los intentos de anexión de Karabagh y el afincamiento de las tropas otomanas en ese territorio fallaron, Así, el primer intento del régimen otomano para cometer un genocidio contra los armenios de Karabagh no tuvo éxito, pero este fue sólo el comienzo.


El segundo intento

El segundo intento de destruir a la población armenia de Karabagh tuvo lugar después que los ejércitos otomanos invadieran el Cáucaso durante la Primera Guerra Mundial y crearan un estado artificial al que denominaron Azerbaidján, utilizando el nombre de una provincia del norte de Irán, con el firme propósito de anexarla a la recién instaurada República de Azerbaidján. Pero este no es el único ejemplo de la ingeniería de construcción del Estado turco. La proclamación de la "República Araz" y la "República Democrática del Sureste del Cáucaso" tras la creación de Azerbaidján son muestras evidentes del intento expansionista turco. (El ejemplo moderno de esta política es la creación de la República Turca del Norte de Chipre tras la invasión de Chipre en 1974).

La campaña caucásica del ejército otomano culminó en la captura de Bakú y la ejecución de horribles masacres contra la población armenia de esa ciudad en septiembre de 1918. Después de tomar Bakú, las fuerzas otomanas se pusieron en marcha para iniciar una nueva campaña militar, en este caso el eliminación de la resistencia armenia de Karabagh.

El ministro de guerra otomano Enver Pashá, quien fue uno de los arquitectos del Genocidio Armenio de 1915, ordenó a su primo Niri Pashá, comandante de las fuerzas turcas en Azerbaidján, "limpiar Azerbaidján de armenios y rusos, con el fin de garantizar la continuidad territorial turca". (2)

Una semana después de esta orden, Turquía debió admitir su capitulación en la Primera Guerra Mundial. Las fuerzas otomanas sufrieron su última derrota en la Primera Guerra Mundial en Karabagh, cuando un destacamento de su ejército, que estaba en camino para invadir las aldeas del sur de Artsaj, fue emboscado por los aldeanos armenios que capturaron unos cuatrocientos soldados otomanos.

El fin de la Primera Guerra Mundial y la retirada turca se convirtieron en el segundo intento fallido de genocidio en Karabagh. Por supuesto, más tarde, como resultado de la entente bolchevique y kemalista, Karabagh fue anexada a la soviética Azerbaidján en 1921.


El tercer intento

No voy a afirmar que el tercer intento fue consecuencia directa de la política de exterminio de los armenios de Artsaj, pero el vigoroso apoyo de Turquía a Azerbaidján en sus intentos de deportación de armenios y los consiguientes crímenes contra la humanidad, nos permiten afirmar que Ankara participó directamente en este nuevo intento de cometer genocidio contra los armenios de Karabagh.

Basta con decir que cientos de soldados y oficiales del ejército regular turco, entre ellos diez generales turcos participaron en las operaciones militares llevadas a cabo contra las fuerzas de autodefensa armenias. Y de nuevo, Turquía resultó perdedora en Artsaj, esta vez junto a Azerbaidján, convirtiéndose en un observador pasivo de las derrotas de Bakú en el período 1992/1994.

La injerencia turca en el conflicto de Karabagh y el abierto apoyo a Bakú en la guerra de Nagorno Karabagh, hizo que Ankara fuera más parte del diferendo que de su resolución. La participación turca en el conflicto incluyó los siguientes componentes: Amenazas de intervención militar, la presión por mostrar su poderío militar, la imposición del bloqueo energético y vial de Armenia, el suministro de apoyo militar a Azerbaidján, el desarrollo de iniciativas dirigidas a la formación de una coalición antiarmenia y el aislamiento informativo de Armenia y actuación de los grupos de presión en las organizaciones internacionales. (3)

Las continuas intimidaciones militares y los intentos de escalada del conflicto, el bloqueo de Armenia y los esfuerzos por aislarla desde la política regional e internacional, generan amenazas directas sobre Artsaj y Armenia.


Conclusión

Sobre la base de los hechos antes mencionados, podemos argumentar que Turquía se encamina hacia la resolución de la cuestión de Nagorno Karabagh (tanto histórica como contemporánea), haciendo que Artsaj fuera el nexo para la implementación de las políticas genocidas de los Sultanes, los Jóvenes Turcos, los Kemalistas y ahora los republicanos.

Por otra parte, el estado de Azerbaidján creado por la Turquía otomana ha adoptado el código turco de la ingeniería demográfica, es decir, resolver los problemas relativos a las minorías nacionales mediante la imposición de deportaciones forzadas o directamente cometer matanzas en su camino a la creación de un Estado-Nación “más segura". Turquía y Azerbaidján surgieron a partir del exterminio y el desplazamiento de los pueblos originarios, lo que inevitablemente les traerá nefastas consecuencias en el futuro.

Los tres intentos de genocidio contra los armenios de Artsaj, y las derrotas sufridas en manos de los armenios de Karabagh, deben constituir un claro mensaje a Ankara para que finalmente reconozca el genocidio cometido contra los armenios y muchas otras naciones durante la era otomana. El imperativo de reconsiderar lo sucedido puede dar paso a "cero problemas" con su propia historia y memoria, ya que la realpolitik no puede aplicarse a la crisis de identidad nacional que detenta actualmente el país. Para Turquía no hay otra alternativa.


Fuente: diarioarmenia

Հայաստանի մարդու իրավունքների պաշտպան Կարեն Անդրեասյանը երկուշաբթի օրը այցելել է Ազատության հրապարակում մարտի 15-ից հացադուլի նստած Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, ինչից հետո տարածած հայտարարությամբ կոչ է արել «թույլատրել վրանի կամ հովանոցի տեղադրումը»:

«Ժառանգություն» կուսակցության հիմնադիրը «Ազատություն» ռադիոկայանի հետ հարցազրույցում փոխանցեց, որ Անրեասյանը նշել է, թե «բոլոր համապատասխան կոնվենցիաների ու իրավական դրույթների համապատասխան», ինքը` Հովհաննիսյանը, ունի «վրանի կամ մեծ հովանոցի իրավունք»:

«ՀՀ քաղաքացի Րաֆֆի Հովհաննիսյանի` հացադուլ իրականացնելու ընթացքում մեկ վրան կամ մեկ հովանոց տեղադրելու արգելքը գնահատում եմ որպես մարդու իրավունքների խախտում, իսկ ՀՀ ոստիկանության գործողությունները համարում եմ ոչ իրավաչափ: Հայտարարում եմ, որ անձի կողմից մեկ վրանի տեղադրումը որպես ոչ զանգվածային հրապարակային միջոցառմանը ուղեկցող գործողություն` ինքնին չի կարող որակվել որպես հասարակական կարգի խախտում», - ասված է նորանշանակ օմբուդսմենի` երկուշաբթի օրը տարածած հայտարարությունում:

Երկուշաբթի ավելի վաղ «Ազատություն» ռադիոկայանի հետ հարցազրույցում «Ժառանգության» առաջնորդը նշել էր, թե այսօր նկատելի է, որ Հայ ազգային կոնգրեսի պահանջների և ձևակերպումների մեջ էական փոփոխություններ են տեղի ունեցել:

«Եղել է չափավորում, եղել է մեղմացում, եղել է մեկնում անցյալում ամբողջական պահանջատիրությունից, և սա կարելի է միգուցե բացատրել նաև ուղղակի թե միջնորդավորված կապերով հաղորդակցությամբ, և նաև միգուցե մարտավարության փոփոխմամբ` առ այն, որ ժամանակին ասվում էր` արտակարգ ընտրություններ գործող նախագահի հրաժարականից հետո, ուրիշներին դատաքննում էին այդ դրվագով, իսկ հիմա արդեն չկա այդ հրաժարականը», - նշեց Ազատության հրապարակում հացադուլ անցկացնող գործիչը:

Արձագանքելով իր հասցեին հնչող քննադատությանը, թե հացադուլ հայտարարելով` իշխանություններին ուղղված կոնկրետ պահանջ չի ներկայացնում, Րաֆֆի Հովհաննիսյանը հայտարարեց, որ ինչպես «Ժառանգություն»-ը, այնպես էլ ինքը ասում են` այսօր անհրաժեշտ է իշխանության ամբողջական և արտահերթ փոփոխություն: Նրա խոսքերով` եթե սրանից ավելի քաղաքական պահանջ որևէ այլ գործիչ կարող է արտահայտել, ինքը ուրախ կլինի լսել նրա տեսակետը:

Ինչ վերաբերում է այն պնդմանը, թե ինչու կոնկրետ չի պահանջում Սերժ Սարգսյանի հրաժարականը, Րաֆֆի Հովհաննիսյանը նկատեց, որ վերջին շրջանում Հայ ազգային կոնգրեսի ղեկավար Լևոն Տեր-Պետրոսյանը նույնպես նման պահանջ չի դնում, մինչդեռ ժամանակին Կոնգրեսը քննադատում էր ընդդիմադիր այն ուժերին, որոնք չէին հայտարարում նախագահի հրաժարականի իրենց պահանջի մասին:

«Ժամանակին մեր ընդդիմադիր գործընկերները իրենց գործընկերներին դատում էին այն բանով, որ իրենք պահանջո՞ւմ են հրաժարական, թե՞ չէ: Ես կարծում եմ, որ «Ժառանգություն»-ը և ես` նաև այս համեստ քաղաքացիական ինքնազրկանքի ծոմով, ասում ենք, որ անհրաժեշտ է իշխանության ամբողջական և արտահերթ փոփոխություն և նորովի ձևավորում: Իսկ եթե դրա կողքը ուզում եք նաև դնել` համեմատելու համար, այլ ուժերի, այդ թվում նաև ՀԱԿ-ի (Հայ ազգային կոնգրեսի) վերջին պահանջները, հատկապես վերջին հանրահավաքի պահանջները, կարող ենք ասել, որ եթե պիտի չափենք ՀԱԿ-ի հին չափանիշով, թե ով չի պահանջում հրաժարական` ընդդիմություն չէ, արդեն դրանից կարելի է բխեցնել, որ ՀԱԿ-ը ընդդիմություն չէ», - ասաց «Ժառանգություն» կուսակցության առաջնորդը` միաժամանակ հավելելով. - «Ես տակավին նման կարծիք չունեմ»:

Անդրադառնալով երեկ Ազատության հրապարակում ոստիկանների եւ «Ժառանգություն» խմբակցության պատգամավորների միջև տեղի ունեցած միջադեպին` Հովհաննիսյանն ասաց, թե անգամ «ամենամանր խնդիրները որոշվում են Սերժ Սարգսյանի
նստավայրում»:

«Ազատության հրապարակի այդ օրվա (մարտի 17-ի) ապաշրջափակումը նույնպես նախահագահական որոշում էր, և դա նաև համաձայնեցված էր ՀԱԿ-ի ղեկավարի հետ», - պնդեց նա:

Մարտի 17-ի հանրահավաքի մասին խոսելով` Հովհաննիսյանը ասաց, թե այդ օրը «վճռորոշ» կարող էր լինել հայ ժողովրդի ապագայի, ազատության համար, բայց «շատ հարցեր մնացին անորոշ»:

Րաֆֆի Հովհաննիսյանը նշեց, որ ինքը պատրաստ էր ելույթ ունենալ Ազատության հրապարակում, բայց, քանի որ հանրահավաքը հայտարարվել էր որպես ՀԱԿ-ի և ոչ թե համազգային հանրահավաք, էթիկան պահանջում էր, որ ինքը սպասեր հրավերի, բայց «նման հրավեր չեղավ»:

Մարտի 17-ի հանրահավաքում, հիշեցնենք, Րաֆֆի Հովհաննիսյանը ոչ միայն ելույթ ունենալու հնարավորություն չունեցավ, այլև ՀԱԿ-ի առաջնորդ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը չողջունեց իրեն:

«Ազատություն» ռադիոկայանի «Տեսակետների խաչմերում» հաղորդաշարի հերթական թողարկման ընթացքում ՀԱԿ-ի անդամ Հովհաննես Հովհաննիսյանը այս կապակցությամբ հակադարձել էր, թե ինչո՞ւ էր «Ժառանգության» առաջնորդը հացադուլի նստել` առանց Կոնգրեսի հետ համաձայնեցնելու:

Արձագանքելով այս հայտարարությանը` Հովհաննիսյանը ասաց. - «Ես կարիք չունեմ` որպես քաղաքացի, որևէ մեկի հետ համաձայնեցնեմ իմ քայլերը»:



Աղբյուրը` azatutyun.am

RAFFI
La facción parlamentaria del partido “Zharangutyun” /Herencia/ no participará en la sesión de cuatro días del parlamento que se empieza hoy, dijo el jefe de la facción de “Herencia” Styopa Safaryan. “No vamos a participar por el mismo motivo como antes.” Recordamos que el 28 de febrero la facción del partido dejó la sala de la Asamblea Nacional el primer día de la sesión de cuatro días después de que el líder del partido Raffi Hovhannisian quejó sobre el nuevo memorando de la coalición firmado el 17 de febrero. Después de la declaración de Hovhannisian, la facción del partido “Herencia” dejó la sala. El partido convocó una sesión de amplio del consejo y de la facción el 15 de marzo y el líder del partido declaró una huelga de hambre.

ARARAT
Հայոց ցեղասպանության 100-ամյա տարելիցին ընդառաջ հայ ժողովրդի դեմ ուղղված քաղաքական, հոգեբանական դիվերսիոն գրոհները հայ-թուրքական հարաբերությունների հոլովույթում էլ ավելի են հաճախանալու: Այդ մասին իր հոդվածում նշում է «Ուխտ Արարատի» ամսագրի փոխխմբագիր Ջեմմա Բաղդադյանը:
«Ընտրելով «ինքնաարդարացման» տեղեկատվական պատերազմի ճանապարհը` անկախ արդյունքից, նրանք գրոհելու են այնքան ժամանակ, քանի դեռ անպատիժ են մնում: Թուրքիայի մեկդարյա մեղսակցության անպատժելիությունը «քողարկվում է» գերտերությունների ինքնախաբեության շղարշի ներքո»,- նշում է նա:

Անդրադառնալով ղարաբաղյան հակամարտությանը` Ջեմմա Բաղդադյանը նկատել է, որ Հայաստանի, Ռուսաստանի, Ադրբեջանի նախագահների հերթական հանդիպման շուրջ քաղաքագետների տարաբնույթ կարծիք-վերլուծությունների, ազերիների կողմից պատերազմի վերսկսման սպառնալիքի պակաս այս անգամ ևս չզգացվեց: «Չնայած ԵԱՀԿ դիտորդներն ու հանձնակատարները Հարավային Կովկասը դարձրել են իրենց «երկրորդ» հայրենիքը, տարածաշրջանը շարունակում է մնալ «նիրհած» հակամարտությունների խառնարան` ցանկացած պահի ժայթքելու պատրաստ»,- ընդգծել է նա:

«Մինչ մեր հասարակությունը հետևում է միջազգային ու ներքաղաքական զարգացումներին, Հայաստանում և նրա սահմաններից դուրս տեղի են ունենում թուրք-ադրբեջանական, արևմտա-եվրոպական քաղաքական և հոգեբանական դիվերսիոն հարձակումներ` ուղղված հայ ժողովրդի դեմ:

Դրանց պետք է ժամանակին արձագանքել և հակազդել: Այդ հակահայ դիվերսիոն գործողությունները, լինեն` քաղաքական, հոգեբանական թե ռազմական, մեզ ստիպում են սթափ լինել և արագ արձագանքել` կանխարգելով ցանկացած ոտնձգություն` ուղղված հայ ժողովրդին, Հայոց պետականությանը, հայ մշակույթին»,- շեշտել է «Ուխտ Արարատի» ամսագրի փոխխմբագիրը:



Աղբյուրը` hayernaysor.am

La dignidad humana de los japoneses es imbatible ante el desastre

Publicado por losarmenios On 3/22/2011 08:53:00 p. m. 0 comentarios

Fukushima
Por Tom Balmforth. La terrible devastación de los últimos seis días en Japón reveló el sensacional contraste entre las tecnologías futuristas que posee el país del sol naciente y la imbatible dignidad humana de los japoneses en su duelo contra el gran desastre.

En la zona asolada por el terremoto y el tsunami a lo largo de la costa noreste, millones de damnificados forman largas filas y esperan con resignación la nueva distribución de alimentos, algunos agachados, con humilde agradecimiento, en medio de refugios provisionales que se alzan entre los infinitos mares de escombros donde antes se ubicaban sus viviendas y oficinas de trabajo.

Es un paisaje de lamentable ruina, tragedia inmensa y enorme dignidad y caridad humanas.

Camino unas horas de aquí, en Niigata, costa oeste nipona, la estación del ferrocarril ofrece a los pasajeros aseos equipados con retretes de alta tecnología, con calentador de asientos, y máquinas de café caliente, antes de que suban en el lujoso tren de alta velocidad hacia Tokio.

No puede ser más brusco el contraste entre las costas este y oeste en el Japón de hoy, donde las zonas del siniestro, arrasadas por el reciente terremoto y tsunami son vecinas a las ciudades saturadas de tecnología resplandeciente y avanzada.

En muchos países, y el mundo ya se ha visto como un desastre similar al que azotó a Japón, provocaría merodeo, saqueos y caos masivo, despertando los instintos de supervivencia entre humanos desesperados.

Pero Japón con toda su ultramodernidad conserva los antiguos valores de bondad, perseverancia y solidaridad. Y el mejor lugar para observarlo es la costa noreste con decenas de viviendas arrasadas hacia la época preindustrial y separadas del resto del mundo desarrollado.

El emperador Akihito, el soberano monarca japonés, que hoy en día sigue siendo el directo descendiente de Dios para sus ciudadanos, en sus raras alocuciones televisivas, trató de calmar y tranquilizar a los ciudadanos ante la amenaza de la fuga nuclear.

“Espero con todo mi corazón que las personas tratarán unos a otros con compasión”, dijo en una alocución televisiva hacia el pueblo el emperador, auténtica encarnación de la antigua cultura japonesa.

En el puerto oriental de Sendai, devastado por el tsunami, miles de desamparados caminan arrastrando los pies hacia una tienda de alimentos para formar cola de kilómetros.

Tiritan de frío, están agotados y preocupados por la disminución de productos alimenticios en la ciudad, y permanecen bajo la lluvia que puede contener partículas radiactivas arrojadas a la atmósfera desde los averiados reactores nucleares de la central de Fukushima.

Pese a la adversidad, permanecen sosegados y disciplinados y piden perdón en vez de pelearse en respuesta a un empujón involuntario contra el vecino en la fila.

Mientras tanto, el tren de Niigata a Tokio sigue su itinerario regular y está lleno de pasajeros como siempre.

Uno de los pasajeros mira su película favorita de dibujos animados en una pantalla tamaño un sello postal. Al llegar a Tokio, metrópolis palpitante con 12 millones de habitantes, y antes de entrar en el ascensor que le subirá hacia su oficina en la 34ª planta, el muchacho se compró una camiseta blanca a través de una máquina como la que venden periodicos en las paradas de bus.

Los japoneses tienen miedo, pero el trabajo diario en Tokio y otras partes del país que quedaron relativamente intactos tras la catástrofe, continúa con entusiasmo, porque la autodisciplina prevalece sobre el pánico, pese a los amenzantes reportes sobre la maligna radiación desde los reactores de Fukushima.

La herida es profunda y es grave su efecto en la conciencia nacional del pueblo japonés. Nadie sabe lo fuerte que debe ser la catástrofe antes de requebrajar el respeto, el espíritu de comunidad, la disciplina y la imponente dignidad humana de esos ciudadanos.

Fuente: sp.rian.ru

 SOROS
Հայտնի ֆինանսիստ և գործարար Ջորջ Սորոսի կարծիքով՝ եվրոգոտին ներկա պահին միանգամից երեք ճգնաժամ է ապրում՝ բանկային, արժութային և սուվերեն պարտատոմսերի շուկայի ճգնաժամ։

Financial Times պարբերականում հրապարակած իր հոդվածում Սորոսը գրում է, թե բարդ իրավիճակ է ստեղծվել: «Հենց բարդ տնտեսական իրավիճակն էլ հակասություններ է առաջացնում, որոնց արդյունքը քաղաքական հետևանքներն են։ Եվրամիության տարբեր երկրներ տարբեր դիրքորոշումներ են որդեգրել, և նրանց քաղաքականությունն արտացոլում է իրենց սեփական կարծիքը, այլ ոչ թե ժողովրդի շահերը։ Այստեղից էլ բխում են քաղաքական կոնֆլիկտներ»,– գրում է Սորոսը:

Նրա կարծիքով՝ եվրոգոտու ստեղծումը ենթադրում էր, որ այժմ բոլոր անդամ երկրները պետք է կարողանային հավասարեցնել իրենց տնտեսական ցուցանիշները, մինչդեռ իրականում «ամեն ինչ հակառակն է եղել»։ «Եվրոգոտում «երկհարկանի համակարգ» է ձևավորվել. առաջին հարկը ներկայացնում են կայուն դրական առևտրային հաշվեկշիռ ունեցող երկրները, երկրորդ հարկը՝ մշտապես բացասական առևտրային հաշվեկշռով երկրները,- գրում է Սորոսը և հավելում:- Եվրոգոտու երեք ճգնաժամերն էլ հաղթահարելի են։

Դրանք լուծելու համար անհրաժեշտ է անցկացնել երկու առանցքային բարեփոխում՝ կայունացնել բանկային համակարգը փրկելով զբաղվող սուվերեն պարտատոմսերի շուկան և ստեղծել Եվրամիության անդամ երկրների կողմից եվրոբոնդերի թողարկման համար»:



Թերթ.am

Los daños por terremoto en Japón ascienden a US$235 mil millones

Publicado por losarmenios On 3/22/2011 08:34:00 p. m. 0 comentarios

FUKUSHIMA
Las pérdidas materiales en Japón por el devastador terremoto y tsunami del pasado 11 de marzo pueden ascender a US$235 mil millones, es decir, al 4 % del PIB, informó hoy el Banco Mundial.

De acuerdo con el último informe sobre "La economía del Asia del Este y el Pacífico" del Banco Mundial (BM), las pérdidas de las compañías privadas de seguros pueden alcanzar US$33.000 millones mientras que el gobierno tendrá que destinar del presupuesto estatal no menos de US$12 mil millones para la reconstrucción de la infraestructura destruida.

"En base a la experiencia pasada, el crecimiento del PIB de Japón disminuirá a mediados de 2011. Sin embargo, en los trimestres ulteriores crecerá en el contexto de una reconstrucción amplia que se prolongará no menos de cinco años", señala el documento.

Según los últimos datos oficiales, a consecuencia del cataclismo murieron o desaparecieron sin dejar rastro más de 21 mil personas. Un terremoto de 9 grados en la escala abierta de Richter ocurrió el 11 de marzo pasado. El seísmo provocó un tsunami con olas de más de 10 metros. Su epicentro se encontraba a 373 kilómetros al noreste de Tokio, con un foco a 24 kilómetros de profundidad.

El cataclismo provocó fallos en sistemas de refrigeración de la central nuclear Fukushima-1, a raíz de lo cual se registraron explosiones en los reactores número uno, dos y tres, así como una explosión y varios incendios en el reactor número cuatro.

En la ciudad Hitati de la prefectura Ibaraki, las autoridades descubrieron una partida de espinacas con un nivel de radiación que supera la norma admisible en 27 veces. En un kilogramo del vegetal se encontró 1931 becquerels de isótopos de cesio radioactivos. La norma es de 500 becquerels.

Asimismo se detectó contaminación radiactiva en leche cruda, 12 veces más del nivel admisible. Sin embargo, estos productos peligrosos para la salud de las personas, no presentan ninguna amenaza porque no fueron comercializados, afirmaron las autoridades del país.


Fuente: sp.rian.ru

2011թ. մարտի 11-ի երկրաշարժի հետևանքների հաղթահարման ու Ճապոնիայի տնտեսության վերականգնման համար կպահանջվի հինգ տարի և մոտ $235 մլրդ (ՀՆԱ-ի 2,5-4%-ը): Այս մասին ասված է Համաշխարհային բանկի (ՀԲ)` երեկ հրապարակած պաշտոնական մամլո հաղորդագրությունում` նվիրված Արևելյան Ասիայի բնական աղետի հետևանքների վերլուծությանը: Բնական աղետը, ըստ ՀԲ-ի, պատճառ կդառնա ընթացիկ տարում Ճապոնիայի ՀՆԱ-ի 0,5%-ով կրճատմանը:
«Բնակֆոնդի և ենթակառուցվածքների վնասներն աննախադեպ են: Ելնելով նախորդ փորձից` Ճապոնիայի ՀՆԱ-ի աճը 2011թ. կեսին կդանդաղի: Սակայն հաջորդ եռամսյակներում տնտեսությունը կաճի` բուռն վերականգնման ծրագրի համաձայն, որը կտևի առնվազն հինգ տարի»,- ասված է հաղորդագրությունում:0

Ըստ ՀԲ-ի` մասնավոր անձանց ապահովագրավճարները կկազմեն առնվազն $33 մլրդ, իսկ Ճապոնիայի կառավարությունն ընթացիկ տարում հարկադրված կլինի բյուջեից լրացուցիչ կերպով հատկացնել $12 մլրդ` շինարարության և վերանորոգումների նպատակով:

ՀԲ-ն 2011թ. Ճապոնիայի երկրաշարժը համեմատում է 1995թ. հունվարի 17-ի Կոբեյի երկրաշարժի հետ, երբ վնասները կազմել էին $100 մլրդ (ՀՆԱ-ի 2%-ը): Աղետի հետևանքների վերացման նպատակով այդ ժամանակ Ճապոնիայի բյուջեից երկու տարվա ընթացքում հատկացվել էր $38 մլրդ: 2010թ. ֆինանսական տարում (ավարտվում է մարտի 31-ին) Ճապոնիայի բյուջեի համանման ծախսերը, ինչպես նշեցինք, կկազմեն $12 մլրդ:

Ըստ ՀԲ-ի` Ճապոնիայի երկրաշարժը լուրջ հետևանքներ կունենա ողջ Արևելյան Ասիայի համար: Մամլո հաղորդագրությունում առանձնացվում է երկու ուղղություն` ֆինանսներ և առևտուր: Բանկի հաշվարկների համաձայն` Արևելյան Ասիայի զարգացող երկրների բոլոր երկարաժամկետ պարտքերի մոտ մեկ քառորդը տեղաբաշխված է յենով: Հետևաբար` յենի փոխարժեքի բարձրացումը մեկ տոկոսով կնշանակի պարտքի սպասարկման ծախսերի մեծացում $250 մլն-ով:

Առևտրի ծավալները կարճաժամկետ հեռանկարում պետք է կրճատվեն: ՀԲ-ի հաղորդագրությունում նշվում է, որ Ճապոնիան բարձրտեխնոլոգիական արտադրանքի համաշխարհային խոշոր մատակարարներից մեկն է: Եթե այս մատակարարումները երկրաշարժի պատճառով ընդհատվեն, ապա այն կազդի ողջ տարածաշրջանի տնտեսության վրա:

Ի դեպ` ճապոնական յենի նկատմամբ Մեծ յոթնյակի` օրերս կիրառած արժութային միջամտության քաղաքականությունն արդեն տվել է իր արդյունքները. յենն էժանացել է 2,2-2,3%-ով համաշխարհային այլ արժույթների նկատմամբ: Bloomberg-ին տված հարցազրույցում բրիտանական Standard Chartered-ի վերլուծական բաժնի ղեկավար Դեյվիդ Մանն ասել է. «Ներդրողները ամբողջ շաբաթվա ընթացքում սպասում էին արժութային միջամտությանը, և ի վերջո, այն կայացավ` սահմանափակելով անկայունությունն ու նվազեցնելով անորոշությունը»: Նշենք, որ Bloomberg-ը, վկայակոչելով ճապոնական Yomiuri թերթը, արժութային միջամտությունները գնահատում է $25-31 մլրդ:



«Կապիտալ» օրաթերթ

La planta de energía en Metsamor, fuera de Ereván, se ha citado como un riesgo potencial de un desastre similar al ocurrido la semana pasada en Fukushima, Japón.

Sólo a media hora en coche desde Ereván, la capital de Armenia, una planta de energía nuclear de la era soviética se encuentra precariamente en una línea de falla sísmica.

Los ambientalistas han dicho durante mucho tiempo que el valle de Ararat, situado a sólo 16 kilómetros de la ciudad fronteriza turca de Igdir, es un lugar muy peligroso para la planta de energía nuclear en Metsamor. Y esas inquietudes se han hecho más urgentes en medio de la crisis en curso por la planta de Fukushima, en Japón.
"Hay cinco roturas tectónicas del terremoto cerca de la planta, una es a 34 kilómetros de distancia, otra es a 16 kilómetros de distancia y una está a una distancia de sólo 500 metros", explica Hakob Sanasarian, presidente del grupo ambiental Verdes de Ereván. "Y sin embargo, hoy dicen que es seguro. El que controla dicha instalación, por supuesto, lo alabará".

Funcionarios del gobierno de Armenia hasta ahora han insistido en que su país es inmune al tipo de emergencia nuclear que ahora enfrenta Japón.

Dicen que los reactores de la central eléctrica Metsamor podría resistir hasta un sismo de magnitud 8, y que un terremoto tan poderoso es muy poco probable que afecte al país de todos modos.

Pero en medio de nuevas preguntas sobre la seguridad de la planta a raíz de la crisis de Japón, el primer ministro armenio Tigrán Sarkisian, anunció que una revisión de seguridad se llevará a cabo.

"Vamos a discutir una vez más esta cuestión e invitar a expertos internacionales para obtener su evaluación de las medidas que debemos tomar con el fin de elevar el nivel de seguridad en nuestra planta de energía nuclear", dijo Sarkisian en la reunión de gabinete del pasado 18 de marzo.
Vahram Petrosian, director del instituto de investigación del gobierno, sobre el funcionamiento de las centrales nucleares, defiende las normas de seguridad de la planta. "No sólo nuestros expertos, sino también los sismólogos internacionales" dicen que la planta podría soportar un terremoto de magnitud 8.

Petrosian y otros, han hecho este reclamo a pesar del hecho de que un devastador terremoto de 6,9 ​​grados sacudió la zona hace poco más de dos décadas.

Sin embargo, Ashot Martirosian, jefe del Comité Estatal de Regulación de Seguridad Nuclear, dijo que el sistema de enfriamiento de Metsamor es más fiable que la de las plantas de Fukushima.

"El reactor de Metsamor es enfriado por un contorno en segundo lugar, que es un sistema independiente, una barrera separada", dijo Martirosian. "En teoría, una situación de emergencia no puede darse aquí."

Los críticos dudan de la confiabilidad.

Gia Arabidze, de la Universidad Técnica de Georgia en Tbilisi y especialista en cuestiones nucleares, está en desacuerdo con tales afirmaciones.

Arabidze dice que, si bien las operaciones normales de Metsamor no representan una amenaza a Armenia o a países limítrofes como Georgia y Turquía, en caso de un terremoto del tamaño de Japón en Armenia, los resultados podrían ser devastadores.

"La probabilidad de que la planta se dañe en el caso de un terremoto de gran alcance es alta", dice Arabidze. "Las plantas de energía nuclear en Japón son mucho más resistentes a los terremotos de los que fueron construidos en la antigua Unión Soviética, y si vemos estos problemas en la planta japonesa de hoy, se puede imaginar qué problemas podrían ocurrir en el caso de un desastre similar en Armenia".

Karine Danielyan, ecologista con sede en Ereván, dice que "la actividad sísmica" del valle de Ararat es "el peor lugar para una planta de energía nuclear. El ejemplo de Japón, muestra cómo es impredecible la fiabilidad de los dispositivos de seguridad".

Del mismo modo, Frank Barnaby, físico nuclear del Reino Unido, dice que con base en el diseño y la edad de la estación es poco probable que se mantengan las normas de seguridad durante un terremoto.

"Las plantas de energía nuclear que son tan viejas, tienen características de seguridad muy pasadas de moda. Es decir, las plantas modernas de energía son mucho más seguras, e incluso no son lo suficientemente seguras como para soportar un tipo de terremoto seguido de un tsunami, como en Japón", dijo Barnaby. "Así que creo que la historia es probablemente incorrecta. Yo creo que la planta de Armenia ciertamente no es segura"

Trabajando para cumplir las normas.

La planta nuclear de Metsamor, que actualmente suministra el 40 por ciento de la energía nuclear de Armenia, fue cerrada por siete años después de un terremoto, de 6,9 ​​grados en 1988, que dejó 25 mil muertos. El epicentro de ese terremoto fue a 75 kilómetros de Metsamor.

El gobierno soviético, que luego gobernó Armenia, citó preocupaciones de seguridad en el cierre de la misma. Sin embargo, una crisis energética paralizante en la nueva Armenia independiente, a mediados de la década de 1990, llevó al gobierno a reabrir un segundo reactor de la planta en medio de una fuerte crítica internacional.

La Unión Europea ha clasificado el reactor de la planta de agua ligera como uno de los "más antiguos y menos fiables" de 66 instalaciones, construidas en la antigua Unión Soviética y en Europa del Este. Desde 1995, la Unión Europea y Estados Unidos han gastado decenas de millones de dólares para mejorar los niveles de seguridad en Metsamor.

Por otra parte, Surén Azatian, ex director general de Metsamor, advirtió que la planta "no está protegida" contra los escapes radiactivos. Agregó que, a diferencia de Metsamor, Fukushima tiene vasos de contención de hormigón alrededor de sus reactores que parecen no haber sido violadas después del tsunami.

Azatian añade que Armenia debería seguir confiando en la energía nuclear, aunque las normas de seguridad del país deben ser revisadas después de la emergencia japonesa, tal y como estaban después del devastador desastre de Chernobyl en 1986.

"No hay pánico y decir que es la terrible tecnología que debe ser abandonada,eso está mal", dice Azatian. "Tal enfoque sería injustificado. Después de todo, nuestra planta de energía nuclear siguió funcionando durante el terremoto de 1988, que no fue menos devastador".

De acuerdo con Petrosian, se han tomado más de 1.200 medidas para mejorar la seguridad de la instalación por demanda internacional de la Agencia de Energía Atómica de las Naciones Unidas, ya que la planta fue relanzada en 1995 y que las aplicaciones de esas medidas eran continuas.

Para 2016 el gobierno de Armenia tiene la intención de reemplazar la antigua estación de la era soviética, construida con las nuevas normas occidentales de seguridad. Los esfuerzos en la construcción de la nueva planta se han retrasado, y el Ministerio de Energía está considerando extender la existencia de la planta en operación.



Por Astghik Bedevian,Rubén Meloyan y Courtney Brooks(Ereván).
Fuente:www.guiamenc.blogspot.com

BOSTON
Հայոց ցեղասպանության ճանաչման արշավի շրջանակում Բոստոնում Peace of Art ընկերության կողմից պատրաստված հուշատախտակներ են տեղադրվել` «Եկել է հույսը գործողության վերածելու ժամանակը: Ճանաչեք Հայոց ցեղասպանությունը» գրությամբ:

Դրանով ԱՄՆ նախագահ Բարաք Օբամային հիշեցվում է Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչելու նախընտրական խոստումը, հաղորդում է Reporter.am-ը:

Peace of Art ընկերության ղեկավար Դանիել Վարուժան Էջինյանն ասել է, թե այս նախագիծն իրեն շատ հոգեհարզատ է, քանի որ իր ծնողներն ապրել են ցեղասպանությունը:

«Իմ ծնողների պատմությունը մեծ ազդեցություն է թողել ինձ վրա, ես պատմությունը տեսել եմ նրանց աչքերում»,-ասել է Էջինյանը: Նրա ընտանիքը Սիրիա է քշվել 1915թ-ին: Տասնինը տարեկան Էջինյանի աշխատանքներն այնուհետեւ ներկայացվել են Հալեպի ազգային թանգարանում: 1969թ-ին նա եկել է Երեւան, իսկ 1979թ-ին մեկնել է ԱՄՆ:

Նա Բոստոնում բազմաթիվ որմնանկարների հեղինակ է, Էջինյանի որմնանկարները կան հայկական 7 եկեղեցիներում: Նրա աշխատանքերը ներկայացված են աշխարհի բազմաթիվ հեղինավոր ցուցահանդեսներում:

Հայոց ցեղասպանության ճանաչման արշավի շրջանակում 1996թ-ից Էջինյանն ամեն տարի հուշատախտակներ է տեղադրում Մասաչուսեթսում` իր աշխատանքներում ճանաչման կոչ է անելով:



Una donación voluntaria
Կամավոր նվիրատվություն